En waarom de win/win situatie zo moeilijk te vinden is Uit de meest recente cijfers…
De tweede fase van herstel burn-out: de ins- en outs van een succesvolle re-integratie (blog 4)
Dit blog gaat over de tweede fase van herstel bij burn-out. De eerste fase bestond uit de ‘simpele’ taak van het tot rust komen, maar daarmee kom je alleen uit die hoge versnelling. Dit betekent dat je in plaats van voortdurend gespannen, meer wisselend gespannen zult zijn (en nog een veelheid aan andere klachten hebt en daarnaast nog niet belastbaar bent). Zoals eerder betoogd is deze afname van spanning wel een voorwaarde om uiteindelijk je energie en belastbaarheid weer op te kunnen gaan bouwen (zie blog 2).
Soms gaat gedurende die eerste fase te weinig slapen over in teveel slapen en vaak voelen mensen zich alleen nog maar moeier worden, op het moment dat ze stil vallen en die spanning geleidelijk begint te dalen. Belangrijk is om dit toch als een stap vooruit te zien en als ‘normaal’ en passend bij het herstelproces. Maar ingewikkeld is het op gang komen van herstel vaak wel omdat de goede momenten maar kortstondig zijn en het herstel je voortdurend weer lijkt te ontglippen. De meest gemaakte fout op het moment dat het in rust weer wat beter gaat is dat iemand meent er dan weer te zijn. Het jezelf kortstondig herkennen is een enorme trigger om te gaan geloven dat de controle over jezelf weer terug is. Maar je zal snel merken dat het je even weer goed (of jezelf) kunnen voelen niet betekent dat je je belastbaarheid weer terug hebt. Deze moet nog helemaal worden opgebouwd.
Mensen noemen op het moment dat die eerste fase zo’n beetje is afgerond dat ze zich op steeds meer momenten rustig(er) voelen, zolang ze maar niet met stress en ‘moeten’ geconfronteerd worden. Soms zal iemand melden dat hij (of zij uiteraard) zelfs steeds vaker weer aan ‘weer iets gaan doen’ kan gaan denken. De beste vraag die je iemand kan stellen die aangeeft weer te willen gaan werken is of hij dat zegt omdat hij zich echt weer wat beter voelt, of omdat hij vindt dat het nu eenmaal te lang duurt en nu maar eens klaar moet zijn (of woorden van soortgelijke strekking). Alleen bij het eerste antwoord kan je zeggen dat er genoeg herstel ‘van onderuit’ heeft plaatsgevonden. De tweede is top-down bezig zijn herstel af te dwingen (en moet vooral tegen zichzelf in bescherming worden genomen).
Bij herstel van burn-out kunnen geen stappen overgeslagen worden
Maar alhoewel sommigen echt weer ‘aan iets kunnen gaan doen’ kunnen denken, is het ook normaal om gelijk weer spanning te voelen bij het idee weer terug te ‘moeten’ naar werk. En iedereen zal in deze fase van herstel gespannen raken bij het beeld van in een hoog tempo weer volledig mee (moeten) draaien. Vaak voelt dit om opnieuw in die rijdende trein te moeten springen, waar je maanden eerder keihard uit gekukeld bent. Dat zo’n gedachte gelijk veel spanning geeft is volledig te begrijpen. Dat is namelijk, naast een pijnlijke herinnering, ook nog zoveel stappen weg! Herstel is namelijk stap voor stap. Stap twee is nodig om stap drie te kunnen bereiken (enzovoorts). Dus de laatste stap is echt nog oneindig ver weg. Het is belangrijk om je te beseffen dat je niet gaat werken omdat je alweer beter zou zijn, maar alleen in het kader van je herstel, juist om verder te kunnen herstellen.
Naast de vraag of je nog wel mee zal kunnen draaien is het ook volledig normaal om te tobben met de vraag of je überhaupt nog wel mee zou moeten willen draaien. En of het niet hoog tijd voor iets anders is. Jezelf deze vraag stellen is echter net zo zeer jezelf overvragen, aangezien je door je veelheid aan klachten en sterk verminderde belastbaarheid eigenlijk nog ontoerekeningsvatbaar bent (althans: om zo’n soort inschatting of keuze te gaan maken). Zaak om je oogkleppen proberen op te zetten en het stap voor stap te blijven benaderen. En je zou kunnen zeggen: nagenoeg 100 procent van de mensen twijfelt aan de start. Echter 90 procent zal uiteindelijk gaan melden dat ze het weliswaar niet verwacht hadden, maar dat ze inmiddels tot een nieuwe balans zijn gekomen (dankzij eigen aanpassingen, maar ook vaak door veranderingen in de werkomstandigheden, nadat het kalf verdronken is geweest). Hierdoor is het dan toch tot een echt andere ervaring geworden gelukkig. Waarschijnlijk zal slechts 10 procent na voltooiing re-integratie gelijk voor iets anders kiezen. Maar die kiest dit dan wel vanuit herstel (waardoor je ook daadwerkelijk elders aan de slag kan gaan).
Re-integratie is het middel per uitstek om je energie stapsgewijs op te gaan bouwen. In dit blog zal verder beschreven worden hoe zo’n re-integratie er vanuit een herstelperspectief idealiter uitziet. Niet gezegd dat het perse mis gaat als deze adviezen en richtlijnen niet tot de punt en komma gevolgd worden. Er zijn immers meer wegen naar Rome. Toch blijkt uit de praktijk dat bij mensen die in relatief korte tijd met meerdere burn-outs te maken hebben gekregen, er vaak iets aan te wijzen valt in de eerdere re-integratiepogingen. Vaak is er dan sprake geweest van een te snelle re-integratie op wilskracht (met druk van buiten of van binnen, of van allebei). En ook vaak van een te korte eerste fase (de spanning was nog onvoldoende afgenomen). Het is dan ook eigenlijk de vraag of er wel sprake is van meerdere burn-outs, of dat er eigenlijk niet sprake is van één langere, meer chronische burn-out. De ervaring leert helaas in het geval van een meer chronische burn-out dat het herstel zich dan echt pas tergend langzaam aandient, zelfs als alle benodigde herstelomstandigheden op een gegeven moment wel aanwezig zijn.
Een vraag die iedereen bij een volledige ziekmelding (cliënt, werkgever en Arboarts) logischerwijs het meeste bezighoudt is wanneer er weer sprake kan zijn van re-integratie. Wat is nu het beste moment om weer te beginnen? Wanneer is iemand voldoende tot rust gekomen? Alhoewel je hier dus wel iets zinnigs over kan zeggen (je moet je steeds vaker goed kunnen voelen zonder belasting, zij dat dit nog wisselvallig is) is vaak een veel belangrijker punt, om te zorgen dat je vooral insteekt op een passende eerste stap, wat betreft de re-integratie. Op het moment dat ‘eerder’ tot re-integratie wordt besloten zal het per definitie met kleinere stappen moeten zijn en zal waarschijnlijk ook minder snel opgebouwd kunnen worden. De vraag lijkt dan ook terecht of een vroegere start van re-integratie wel tot tijdswinst zal leiden.
Vaak wordt ‘koffie drinken’ als een laagdrempelige passende eerste stap geopteerd (en vaker nog op het moment van een relatief vroege re-integratie). En alhoewel het echt een grote stap voorwaarts kan zijn om de drempel van weer eens fysiek aanwezig te zijn geweest te hebben geslecht, moet ook niet onderschat worden hoe heftig ‘koffie drinken’ eigenlijk wel niet is! Het is namelijk vooral een sociale activiteit, waarbij je vrij weinig invloed hebt op wat en wie er op je afkomt en op welke manier. Vaak gaat het dan dus ook per definitie snel over jezelf en je herstel, wat nou niet bepaald de minst beladen onderwerpen zijn. Ook valt er in deze fase nog niet echt heel veel goed nieuws over te melden. Een advies dat ik vaak geef is om ‘koffie drinken’ zoveel mogelijk te skippen en daarom maar juist snel met een ‘klusje’ te gaan beginnen. Dan kan je binnen komen, even groeten en je vervolgens installeren op een werkplek (en je wat terugtrekken) om met iets kleins aan de slag te gaan.
De drie pijlers van een re-integratie
Wat betreft de feitelijke re-integratie valt te zeggen dat deze uit drie pijlers bestaat. Het gaat in eerste instantie om het opbouwen van uren. Deze opbouw kan waarschijnlijk het beste trapsgewijs zijn. De tweede belangrijke factor is het soort taken. Het gaat dan in eerste instantie om aangepaste taken zonder tijdsdruk. En in deze laatste twee woorden zit voor een deel ook de derde en laatste factor opgesloten: tot slot gaat het om de intensiteit, dus dat de re-integratie in de luwte kan beginnen, zonder tijdsdruk. En iets minder bekend: dat iemand ook wel echt oplet zelf niet teveel gas te geven (de intensiteit ‘van binnen’, oftewel het gaspedaal).
Zowel in de uren als in de soort taken, als complexiteit moet een opbouw plaatsvinden. Doorgaans kan je zeggen dat de opbouw van complexiteit van taken en intensiteit achter de opbouw van uren aanhobbelen. Op het moment dat iemand de 100% uren weer aantikt kan je dus eigenlijk niet verwachten dat hij of zij volledig hersteld is (hoewel dit wettelijk wel zo kan zijn). Waarschijnlijk kan hij of zij op dat moment echt nog niet de volledige complexiteit aan (of althans niet met een hogere intensiteit). Hoe moeilijker iemands taken zijn hoe lastiger het zal zijn om de uren op te bouwen. Hetzelfde geldt voor de intensiteit: dit kan dus zowel druk van buiten zijn (bijvoorbeeld deadlines), als gewoon zelf opgelegde druk om ‘te knallen’ en weer van betekenis te zijn (vaak uit schuldgevoel en/ of onzekerheid). Maar ook hoe hoger de intensiteit hoe moeilijker het zal zijn je uren op te bouwen en dus om te herstellen.
Wat betreft uren is de meest gebruikte methode om elke twee weken er iets bij te doen. Zo zal je de ene week een stap maken die je wel enigszins mag merken. Het moet niet een stap in het rood zijn, maar wel in het oranje (je mag het een beetje merken, maar je moet niet al te zeer op apegapen liggen erna en je de volgende dag wel weer enigszins hersteld voelen). In principe zet je pas een volgende stap als de huidige stap groen is geworden. Dus op zijn vroegst om de week een stap erbij. Het is best ingewikkeld te bepalen wanneer iets voldoende groen is geworden voor een volgende stap, aangezien je in deze fase nog klachten kunt ervaren, ook als je alles goed doet en het per definitie nog heel wisselvallig zal gaan. Andersom geldt vaak wel dat je het goed kan merken, wanneer je in het rood zit. Zaak is dan om niet te denken dat nog even volhouden (en dus met moeite een eindstreep aantikken) tot herstel zal leiden. Het tegenovergestelde is veel eerder waar: wat je overhoudt gaat terug het vat in! Daarom de regel: eerder (moeten) stoppen mag altijd, maar werk nooit langer door. En ga dus altijd eerder weg als je een slechte dag hebt. Dit laatste is vooral in de eerste stappen heel moeilijk: dan werk je immers vaak maar (bijvoorbeeld) twee keer twee uur per week. En dan zou je nog eerder weg moeten? Bedenk wel dat de eerste stappen relatief het zwaarst zijn. Als je van twee keer twee uur naar twee keer drie uur gaat, komt er eigenlijk de helft bij. Terwijl als je van 20 naar 22 uur gaat (eveneens twee uur verschil) is dit maar een toename van tien procent. Daarnaast: hoe verder je komt hoe meer buffer je weer hebt en dus hoe meer je ook wel weer eens iets kan uitproberen hoe iets valt. In het begin is deze buffer er echt nog niet en luistert het allemaal veel nauwer (en ga dus vooral eerder weg als je het niet meer trekt!).
Aan de andere kant kan je ook stellen dat veel klachten nog aanwezig zullen zijn, zolang je nog niet alle stappen doorlopen hebt. Veel klachten vallen dus te normaliseren puur door de fase waar iemand in zit (nog niet boven aan de trap, maar nog ergens bezig met de re-integratie). Echt beter worden ontstaat alleen door toch (passende) stappen te blijven zetten.
Wat betreft de opbouw van taken valt te zeggen dat het vooral voor de eerste stappen van belang is dat dit gaat om aangepaste taken, die je het liefste meer solo kan uitvoeren en die niet al teveel denk- en concentratie vermogen kosten. Vaak is het prettig als je daarnaast wat kan wisselen tussen taken en ze een hoog ‘praktisch gehalte’ hebben, dus liefst iets uitvoerends. Een veelgemaakte fout is dat mensen bij zichzelf te raden gaan van welke taak uit hun takenpakket ze de meeste energie menen te halen. Alhoewel dit enerzijds een legitieme vraag lijkt, komen er dan altijd klussen die prima zijn voor (bij wijze van spreken) stap 5 of 6, maar eigenlijk nooit om mee te beginnen. Daarnaast gaat het er niet om jezelf weer te inspireren en enthousiasmeren uit je burn-out, maar om stap voor stap je energie te gaan opbouwen (een belangrijke nuance). Soms roepen cliënten dan ontzet: ‘maar moet ik dan zomaar wat gaan kopiëren?! Dan wordt ik echt depressief!’ Alhoewel dit een breed gedragen sentiment is, komen ze hier doorgaans na de eerste weken op terug en wordt toch teruggegeven dat het eigenlijk heel lekker was om met iets simpels en uitvoerends te kunnen landen en de eerste stappen mee op te kunnen bouwen (kopiëren hoeft het eigenlijk ook nooit te zijn). En verder geldt: zodra iemand iets saai begint te vinden is dit een teken dat er iets bij kan of iets mag veranderen. Je hoeft jezelf dus nooit tegen heug en meug tot iets te blijven verplichten.
Je mail wegwerken is daarnaast ook bepaald geen taak om mee te beginnen. Het stelt je bloot aan soms negatieve berichten, maar meestal vooral aan een veelheid van mensen die iets van je moeten (mega onrustig dus). Beste alle mail in zijn geheel in een mapje te parkeren en/of je mail nog zo lang als mogelijk is door een collega te laten bijhouden. Evenmin is het niet handig om gelijk mee te gaan vergaderen. Zelfs als je er alleen bij zit en geen actieve rol hoeft te vervullen, zal je toch merken hoe belastend het is om steeds te moeten switchen met je aandacht. Zelfs het mee gaan lunchen is soms beter nog even achterwege te laten, vanwege soortgelijke redenen. Belangrijk de reden wel even toe te (laten) lichten.
Het is geen gouden wet, maar verder geldt als richtlijn dat naarmate mensen weer ongeveer op 50% van hun uren zitten, ze geleidelijk aan steeds meer hun eigen taken op zich kunnen gaan nemen. Zaak is om hier een logische opbouw in te maken en met de meer solistische en minder complexe taken te beginnen. En pas als laatste de intensiteit te gaan verhogen.
Stem af en pas zo nodig aan
Maar zoals in de eerdere blogs is benadrukt dat het uit de hoge versnelling komen per definitie heel subjectief en op maat is, zo geldt dat toch ook voor de re-integratie. Belangrijk is om te realiseren is dat een plan (of stap) vooraf op papier nog zo goed kan lijken, maar dat dit nog altijd in de praktijk getoetst en ervaren moet worden. Laat dit dus vooral geen reden zijn om een op het oog goed plan (tijdelijk) los te laten! En eigenlijk komen we hiermee aan bij de belangrijkste en kortste versie van een geslaagde re-integratie: zolang de herstellende werknemer maar eerlijk tegen zichzelf kan zijn en dit durft uit te spreken en zolang de werkgever zo nodig en in overleg hierop aanpassingen maakt (het plan samen bijstellen), dan kan het eigenlijk nooit mislukken! Er is immers altijd een kleinere stap of zijstap te verzinnen. En juist hierom is het zo enorm belangrijk dat degene die aan het herstellen is vooral met een nieuwsgierige blik naar zichzelf en zijn beleving blijft kijken en niet teveel probeert te sturen of forceren. Je bent namelijk helemaal niet verantwoordelijk voor hoe je een stap ervaart. Je bent alleen verantwoordelijk verstandig met je ervaring om te gaan. En hoe meer je werkgever deze verantwoordelijkheid met je deelt (en het je ook niet kwalijk neemt), hoe prettiger en uiteindelijk sneller de werkhervatting en het herstel zal zijn. En wilskracht is in deze fase nog steeds vooral je vijand. Dat is een veel reëler gevaar dan ‘negatief denken’ of ‘beren op de weg zien’, of een ander verwijt in die trant.
Alhoewel in dit blog ook zeer veel niet besproken is, is hier hopelijk wel voldoende aan bod gekomen om een goed beeld te krijgen van de uitdagingen en de taken van het re-integreren in het kader van herstel van burn-out. Bij een burn-out is de re-integratie echt een wezenlijk onderdeel van je herstel, veel meer dan bij andere (meer) psychische klachten. Daarom is het ook zo lastig als mensen (bijvoorbeeld vanwege een tijdelijk contract) niet de mogelijkheid hebben om nog te re-integreren. Zij zullen dan op zoek moeten gaan naar een ‘alternatieve re-integratie’ en deze zelf gaan vormgeven, wat doorgaans niet heel makkelijk te organiseren is.
In het volgende blog komen de benodigde veranderdoelen aan bod. Hoe en wanneer deze te bepalen en hoe deze hopelijk te bereiken. Dit uiteraard met het idee om een volgende burn-out te kunnen voorkomen. En alhoewel dit een zeer reëel onderdeel is van een burn-out behandeling, hoop ik dat mijn blogs bijdragen aan een nuancering hiervan. Namelijk dat het niet alleen om jezelf aanpakken en veranderen gaat (dit krijgt vaak in behandeling of coaching al snel de nadruk, wat het feitelijke herstel in de weg kan zitten, omdat daarmee de lichamelijke component van het herstel wordt onderschat). En ook zou ik willen aanvoeren dat alleen al het doorlopen van de juiste stappen in de juiste volgorde een belangrijk aspect is om een ‘volgende’ burn-out te voorkomen. Hierdoor is er namelijk ruimte voor een meer structureel herstel, waarbij mensen leren uit een wezenlijk ander vaatje te tappen (het herstel van onderaf in plaats van op wilskracht). Dit is wat mij betreft de mooiste paradox van een burn-out, waarbij het ‘slechts’ focussen op het herstelproces een zeer waardevolle leerervaring biedt! Tot slot zal ook aan bod komen wanneer je wel mag bepalen dat je huidige baan het echt niet meer voor je is (op het moment dat je re-integratie stagneert).
Ben je ook benieuwd naar een podcast interview over herstel bij burn-out, klik dan hier op Podcasts
Beste Robbert, weer de spijker op z’n kop! Ik ben inmiddels al veeeeel beter. Ik heb veel geleerd ook met behulp van mijn coach en wat mindful oefeningen. Dat chronisch burn out hebben herken ik me wel in, ik heb dat ook vaak gedacht maar ik hoorde er nooit iets over. Maar ik was een groot prediker om te roepen: ‘Eerst plezier en dan plicht’. En wat deed ik? Juist, alles tot in het perfectie doen, en als ik klaar was, was de zon alweer onder. Na lang oefenen zeg ik nu tegen mezelf: ‘Voor nu vind ik het wel goed zo’ en mijn leuze ‘Eerst plezier dan plicht’ (voor zover dat kan, en dat kan best ver) pas ik nu goed op mezelf toe. Eerst van de zon genieten i.p.v. van als een gek poetsen en boodschappen doen en niemand die het van me verlangde behalve ik zelf. Van tekenen en schrijven kwam al jaren niets meer. Ik had altijd het gevoel dat ik aan het werk was. Langzaam maar zeker heb ik principes, dwang, schuldgevoel, losgelaten. Ik heb de ruimte om minder te werken (alweer 10 jaar in een gelukkige relatie) en ben gestopt met ‘mijn carrière’ gaande te houden en goed geld te verdienen. Ik heb een grote stap gemaakt, ik ben schoorvoetend niet 1 dag maar 2 dagen minder gaan werken en in een andere functie. Voorheen was dat uit den boze, dat was vloeken. Ik was toch een zelfstandige vrouw (20 jaar vrijgezel geweest, die doet alles zelf). Ik werk nu o.a. ondersteunend voor de afdeling waar ik zat en dat vind ik nog fijn en dankbaar ook. Als ik er niet mee kon leven mocht ik weer naar 4 of 5 dagen. Nou…echt niet! Ik teken weer, Ik schrijf weer, ik poets minder en ‘NEE IS OKE!’ is mijn favoriete kreet. Geen enorme depressies en radeloosheid meer. En iedere dag lach ik even naar mezelf in de spiegel en zeg iets liefs tegen mezelf. Had je me vorig jaar niet moeten vragen, wat had ik een hekel aan mezelf! Nu heb ik dit zelf verzonnen. Ik ben goed op weg, waakzaam, voorzichtig en vlieg ik eens uit de bocht, morgen weer een dag. Er is een leven na burn out(s) en hoe! Lieve mensen, er is hoop. Echt, leer er van en het komt goed. Oh ja, en blijf bij jezelf. Jij bent belangrijk want je kan niet weglopen van jezelf. Dus wees lief voor jezelf, doe wat je leuk vindt, eet wat je lekker vindt, doe niks als je daar zin in hebt, dat mag ook, en je zal genieten! Perfectie, dwang, moeten, schuldgevoel etc. ik heb het in de bomen gehangen en al veel is weggewaaid en maakt het leven lichter. Succes en veel geluk allen. En ik kijk uit naar nr. 5! Lezen of ik het nog steeds zo goed doe ;-D
Hoi FD,
dank voor je verhaal! heel inspirerende transformatie beschrijf je. En tof dat je dat wil delen.
In mijn vijfde blog zal ik een onderwerp coveren dat in mijn ogen (iig veel te vroeg) een te grote nadruk krijgt namelijk veranderdoelen of terugvalpreventie, waardoor het minder organisch wordt dan als je ‘gewoon’ het herstelproces volgt. Daarin kan denk ik al de transformatie tot stand kan komen die jij mooi beschrijft en mijn ervaring is dat je dan al een stuk minder bang hoeft te zijn voor terugval. Het zal vooral een pleidooi zijn om de werkgever/omstandigheden bij de terugvalpreventie te betrekken en om (op een goede manier) voldoende assertief te zijn. Dit inclusief meer drastische keuzes als dat onvoldoende mocht opleveren.
Wat mooi omschreven en steunend! Ik hoop dat ik er uit kom. Lijkt nu nog ver weg acceptatie.
Wat een geweldig inspirerend verhaal.
Helaas ben ik nog niet zover maar hier wil ik wel naar toe.🤗🤗
Hi Robbert,
Ik heb jouw blogs op advies van mijn psycholoog gelezen en wel meerdere malen ook. Met name dit blog, omdat ik sinds deze week in de reïntegratie fase zit. 3 x 2 uurtjes en het gaat tot nu toe prima. Nog wel vermoeid (maar dit merk ik pas zodra ik terug thuis ben), maar langzamerhand krijg ik er ook weer energie van om onder mijn collega’s te zijn (maar voor nu even wel een beperkt aantal collega’s, mee gaan lunchen zou ik nu bijvoorbeeld nog te heftig vinden ivm het aandacht verdelen en vertellen hoe het gaat. Ik merk dat me dat soms energie kost, ook als vrienden er bijvoorbeeld naar vragen). Ik merk dat ik veel aan je blogs heb met betrekking tot het accepteren van deze situatie. De blogs zijn voor mij een soort “houvast” geworden en ik pak ze er regelmatig bij om nog wat stukjes terug te lezen. Ik heb de blogs ook doorgestuurd naar mijn werkgever nadat ik er met hem over had gehad.
Mijn grote vraag is nu: wanneer komt blog 5? 🙂
Hoi K,
dank voor je reactie en fijn dat je er veel houvast aan ontleent! En wat leuk dat je al uitkijkt naar het vijfde en in principe laatste blog in deze serie. Deze is bijna klaar. Het was toch veel meer werk dan gedacht. Met name om de juiste insteek te vinden en er een lopend geheel van te maken. Soms verliest een boodschap aan kracht door teveel te willen zeggen. Ik laat hem nog proeflezen en zal hem dan waarschijnlijk dit weekend of begin volgende week plaatsen. Hoop dat je er ook veel aan gaat hebben. Hoor iig graag wat je er van vindt!
vriendelijke groet,
Robbert
Dag Robbert,
Ook hier een ‘herstellende’ die erg veel aan jouw blogs heeft! Na een overeenkomst op eigen verzoek heb ik geen reintegratiemogelijkheden, dus op suggestie van mijn therapeut aan de slag gegaan met vrijwilligerswerk. Fijn hier te lezen dat ik op het juiste pad zit (ook in je eerdere blogs), wat gevoelsmatig ook zo lijkt. Dank voor je heldere manier van uitleggen!
Beste Robbert, door jouw blog heb ik ingezien hoe belangrijk reintegreren of opbouwen in belastbaarheid is. Zonder dat kom je niet ’terug’. Is het nu ook zo dat je kunt stoppen na een reintegratie/ opbouwtraject (van bv. een half jaar) wanneer je weer op 100% inzetbaarheid zit? Zou het uitmaken als je dan vervolgens een periode op reis gaat of weer stopt met je baan of vrijwilligerswerk? Of zakt je belastbaarheid dan weer terug? Met andere woorden; is belastbaarheid iets dat je hoe dan ook vasthoudt op hetzelfde niveau als je weer op 100% zit, ongeacht wat/ hoeveel je op dat moment doet?
Beste Joop,
Goede vraag! Maar in grote lijn zal gelden dat ‘hersteld is hersteld’ (durf ik te zeggen). Dus als je de re-integratie hebt afgemaakt (en op een goede manier hebt vorm kunnen geven) dan ben je gewoon weer op het droge en min of meer normaal belastbaar. Dat raakt alleen (opnieuw) aangetast door een langere periode opnieuw in het rood. Een sabbatical zal dat hopelijk niet zijn! wellicht dat je het vooral cognitief gaat merken. Ik durf het zelfs aan dat als je echt de tijd hebt het waarschijnlijk niet perse nodig is om eerst 100% gereintegreerd te zijn. Er zijn meer wegen naar Rome. Wel zou ik adviseren om in ieder geval zover mogelijk op te bouwen voor je op reis gaat. Ook omdat dit waarschijnlijk je reiservaring ten goede zou komen.
Beste Robert, Heel erg bedankt voor je heldere en zeer herkenbare informatie. Omdat ik net gestart ben met re-integreren en gelijk flink terugval ben ik gaan googlen. Nu blijkt dat ik op mijn gevoel het tot nu toe dus goed heb gedaan, maar ik heb me er wel behoorlijk schuldig onder gevoeld, waardoor ik mezelf toch te veel heb gepusht. Hoewel noch de werkgever, noch de bedrijfsarts, me onder druk zet. Het heeft me gesterkt in het besef dat mezelf toestaan te durven blijven luisteren naar mezelf, de beste weg naar herstel is. En dat hobbels er bij horen, maar geen rode. Op een ander moment zal ik zeker ook je andere blogs lezen. De dag is nu in ieder geval een stuk lichter!
Hi Robbert,
Ik heb al veel online gelezen over overspannenheid en burn-out in mijn te fanatieke pogingen om zo snel mogelijk te willen herstellen. Pas nu kom ik meer tot het besef dat de drive die mij in de overspannenheid heeft geholpen, mij er niet uit gaat helpen, eerder er verder indrijft. Voor mijn gevoel ben je de eerste die dit zo helder beschrijft. Het zou fijn zijn als er meer professionals zijn die op deze manier kunnen helpen, want daar gaat het volgens mij ook nog vaak verkeerd. Mij werd namelijk ook aangeraden om iets te gaan doen waar ik energie van kreeg, met als gevolg ik een hele nieuwe functie n het bedrijf bedacht en kreeg, wat natuurlijk veel te veel druk met zich meebrengt en totaal niet werkt in een reintegratie. Jouw blogs helpen mij om het schuldgevoel en teleurstelling richting jezelf los te kunnen laten.
Zitten er psychologen in Brabant die ook op deze manier met dit onderwerp bezig zijn?
Bedankt!
Gr. Marie
Beste Marie,
dank voor je verhaal en je complimenten! Klinkt alsof je (inmiddels) op de goede weg bent. Hopelijk heb je het zwaarste dan gehad.
het is inderdaad een beetje mijn eigen ervaring van waaruit ik werk en schrijf. Kan je dus niet zo goed adviseren wie te benaderen helaas…
Hopelijk tref je het en anders weet je inmiddels voldoende hopelijk.
succes iig en als je nog specifieke vragen hebt dan denk ik graag met je mee!
vr. groet,
Robbert
Zeer bruikbaar blog. Heel erg bedankt, hier heb ik wat aan!
Beste Robbert,
Jouw blogs geven mij eindelijk wat houvast met betrekking tot mijn burn-out, hiervoor hartelijk dank!! Ik heb me beseft dat ik in fase 1 zit en nog genoeg te leren heb in het kader van ‘het stoppen met vechten’. Echter, ik kon het toch niet laten om deze blog over de tweede fase (blog 4) ook te lezen en iets wat jij hierin benoemt raakt mij.
Ik zal even mijn situatie schetsen. Ik werd gediagnostiseerd met een burn-out na een lange periode over mijn grens gaan en veel te veel tegelijkertijd doen. Dit gebeurde tijdens mijn eerste ‘serieuze kantoorbaan’. Ik wilde in eerste instantie na mijn diagnose niet stoppen met werken, dus ben ik 3 uur per dag blijven werken (bleek na het lezen van jouw vorige blogs zeer onverstandig). Op advies van de bedrijfsarts (die amper leek te luisteren naar mijn verhaal) bouwde ik elke week een half uur op en werkte ik op een gegeven moment 6 uur per dag. Toen liep ik tegen een muur: opbouwen lukte gewoon niet meer, Wekenlang heb ik het geprobeerd, maar hoewel ik op dezelfde uren bleef, voelde ik me alleen maar meer uitgeput en kreeg ik steeds meer lichamelijke klachten. Ik concludeerde dat de werkomgeving niet gezond en niet helpend was voor mijn herstel, ik voelde gewoon dat ik daar weg moest. Ik besefte me dat het werk me eigenlijk nooit energie had gegeven en helemaal niet bij me paste. Het grote gevoel van verantwoordelijkheid naar mijn werkgever en bedrijfsarts toe gaven mij heel veel stress. Om deze reden heb ik er toen voor gekozen om ontslag te nemen, want dan zou ik eindelijk vrij zijn van die continue basisspanning, daadwerkelijk voor mezelf kunnen kiezen en kunnen beginnen aan mijn herstel. Een volledige ziekmelding zou ten eerste niet in de lijn liggen van het advies van de bedrijfsarts en het zou ten tweede mijn schuldgevoel alleen maar hebben vergroot.
Hetgeen wat mij raakt in jouw blog en mij in de war maakt is het volgende. Je geeft aan dat het volledig normaal is om te tobben met de vraag of je überhaupt nog mee zou willen draaien en of het niet hoog tijd is voor iets anders. Hierbij geef je vervolgens aan dat jezelf deze vraag stellen jezelf overvragen is, omdat je eigenlijk nog ontoerekeningsvatbaar bent, En dat je dus je oogkleppen moet opzetten. Ook geef je aan dat slechts 10 procent na voltooiing re-integratie gelijk voor iets anders kiest. Zou dit dan betekenen dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt en dus had moeten blijven bij mijn werkgever? Ik zie gewoon echt niet hoe dat had kunnen werken in mijn geval. Misschien heb ik jouw stukje tekst ook gewoon verkeerd geïnterpreteerd.
Ik hoor graag hoe jij hierover denkt. Alvast bedankt,
Met vriendelijke groet,
Nadine
Hoi Nadine,
Je vraag is of je de verkeerde keuze hebt gemaakt… laat ik voorop stellen: er zijn gelukkig meer wegen naar Rome, dus heel problematisch hoeft het sowieso niet te zijn. daarnaast kan het tot rust komen misschien nu ook wel sneller gaan. Je zult alleen moeten heropbouwen met een ‘alternatieve re-integratie’ (doorgaans vrijwilligerswerk).
Je geeft zelf aan dat je nog onvoldoende rust had genomen, waardoor het blijven werken (laat staan opbouwen) niet kon lukken. Maar ook dat je je te schuldig zou voelen om ziekgemeld te kunnen herstellen (1e fase zou dan niet lukken).
was je mijn cliente geweest had ik geprobeerd je van je schuldgevoel te ontdoen en je uitleggen waarom het waarschijnlijk beter is te wachten. De meeste mensen hebben wat tijd nodig om van hun schuldgevoel los te komen. Als jij zeker weet dat dat bij jou toch niet zou werken heb je inderdaad de enige juiste weg gekozen. Nu heb je een andere weg gekozen die vast ook goed gaat komen. maar het is er wel een waarin de werkgever zijn verantwoordelijkheid ontloopt (en de bedrijfsarts zijn werk slecht gedaan lijkt te hebben), dus daar ben ik in principe wel op tegen eerlijk gezegd.
Ik zie alleen niet zo goed wat je verkeerd interpreteert aan de blogs (behalve dus misschien dat je je schuldgevoel wel erg als een vaststaand gegeven lijkt te beschouwen).
Maar hopelijk gaat de eerste fase nu beter (los van je werkgever) en vind je een goede vorm voor de tweede fase (en heb je hiervoor voldoende tijd en middelen).
Heel veel succes met je herstel!
vriendelijke groet,
Robbert
Beste Robbert,
Bedankt voor de uitgebreide reactie!
Ik bedoelde dat ik jouw blog eventueel verkeerd geïnterpreteerd had in de zin dat ik dus dacht dat bedoeld werd dat ‘oogkleppen op doen’ beter is dan een keuze maken vanuit een ontoerekenbare toestand en dat ik dus de verkeerde keuze heb gemaakt door ontslag te nemen. Na jouw antwoord begrijp ik dat het niet zo zwart wit is en per situatie verschilt (logisch ook eigenlijk). Ook begrijp ik nu dat je bedoeld dat het simpelweg makkelijker is om vanuit een werkgever weer te starten in plaats van helemaal vanaf nul om zo maar te zeggen (dus vanuit een situatie waarin je niet meer aan een werkgever gebonden bent). Mijn schuldgevoel was inderdaad zo sterk dat ik de keuze heb gemaakt om weg te gaan bij mijn werkgever.
Dat je zegt dat er meer wegen naar Rome zijn klinkt heel logisch en stelt mij gerust! Ik besef me nu ook dat er geen ‘verkeerde’ keuzes bestaan en dat ieder z’n eigen pad kan bewandelen.
Dankzij de tips in jouw vorige blogs bekijk ik het nu per dag en probeer ik te stoppen met vechten en te luisteren naar mijn gevoel! Dank hiervoor. Ik heb inderdaad veel tijd en middelen om een goede vorm te vinden voor de tweede fase. Stap voor stap, het gaat me lukken! 🙂
Met vriendelijke groet,
Nadine
Hier ook veel herkenning. Een jaar geleden ging bij mij het licht voor het eerst uit, en nu heb ik na een te snelle reïntegratie op mijn werk sinds 8 weken een terugval. Gelukkig ben ik nu wat tools rijker maar zie ik de toekomst somberder in dan vorig jaar. En wat voelt dit als een verloren jaar. Juiste begeleiding vinden blijkt lastig. De kans bestaat dat mijn contract afloopt voordat ik volledig gereintegreerd ben, heb je nog tips om hierna dat laatste stuk nog op te bouwen? Als alleenstaande ouder ligt mijn prioriteit nu thuis, maar ik hoop voor mijzelf dat ik in de toekomst wel weer aan het werk kan. En niet weer terug te vallen, de angst hiervoor is bij mij nu wel groot. Voor deze baan heb ik een aantal jaar thuis gezeten wat naar financiële zorgen ook depressieve klachten gaf (bore-out?).
Beste Mirre,
Dank voor je bericht. Je vraagt hoe je je belastbaarheid verder op kunt bouwen als je te weinig tijd hebt dit binnen je huidige contract en met je huidige re-integratie vol of af te maken.
Hopelijk kan je een eind komen, maar pas op dat je door tijdsdruk niet te grote stappen wilt zetten (dat zou het hele herstel op het spel kunnen zetten). Maar het zou zomaar kunnen dat het laatste stuk wel ‘spontaan’ valt te herstellen in de periode erna.
Zeker als je niet gelijk doorhoeft in een nieuwe betaalde baan. Soms nemen mensen een zijstap en zoeken ze in hun volgende baan bewust even wat minder uitdaging en minder uren. Soms zoeken mensen vrijwilligerswerk om hun belastbaarheid geleidelijk op te kunnen bouwen (of regelen ze een ‘alternatieve’ re-integratie bij hun partner op kantoor). Soms gaan mensen gewoon een tijd op reis, als ze die ruimte hebben.
Het zou mij iig verbazen als je over een hele tijd echt nog merkt dat het herstel is blijven steken op het punt waar je hebt moeten stoppen, op het moment dat je weer aan een nieuwe baan toe bent. En hopelijk vind je die dan wel snel, want wel willen (en kunnen), maar niet kunnen (vinden) kan inderdaad ook weer klachten geven.
sterkte ermee!
vriendelijke groeten,
Robbert
Dankjewel voor deze blog! Het is zo belangrijk om ook is te zeggen ‘nu is het genoeg’ en iets voor jezelf te gaan doen en niet altijd te werken. Dit is niet altijd gemakkelijk en ik heb vaak avonden gehad waar ik nog tot in de avond achter mijn werk zat, maar het is wel noodzakelijk!
Grtjs Anne
Beste Robbert,
Super bedankt voor de leerzame blogs! Ik wou dat ik ze eerder had ontdekt!
Toen ik een jaar en drie maanden, na mijn reeds jarenlange bestaande andere klachten (spanningshoofdpijn, buikkrampen, slapeloosheid,…) ook begon te hyperventileren en een paniekaanval kreeg, meldde ik me ziek bij de dokter. Hij concludeerde burn-out en ik mocht niet meer gaan werken, maar moest mij zo veel mogelijk amuseren. Doordat ik niet wist dat mijn veranderde hersenpan aan de burn-out lag, ben ik in de twee maanden daarop volgend alleen maar verder weggezakt en werd mijn onrust en onverklaarbare angst alleen maar groter, tot ik crashte. Toen adviseerde mijn dokter een burn-out coach en is het beter geworden. Heb een tijdje vorderingen gemaakt maar toen kwam er een periode van stagnatie. Mijn coach zei me loopbaan coaching te volgen om te zien of mijn huidige job nog zou passen. De conclusie was daar dat mijn huidige job totaal ongeschikt zou zijn in mijn geval. Aangezien ik nog steeds niet vooruitging werd ik doorverwezen naar een psychotherapeut. Ik voelde mij na acht maanden nog steeds schuldig en had ook nog steeds moeite met acceptatie. Na EMDR sessies bij deze psychotherapeut gevolgd te hebben, maak ik opnieuw vooruitgang. Ik besef dat ik eigenlijk geen schuld tref en dat deze burn-out een lichamelijke uitputtingsreactie is, dat kan ik gemakkelijker accepteren.
Ik heb wel nog steeds regelmatig last van spanningshoofdpijn, zeker bij overdaad. Ik vroeg mij af of dit normaal is aangezien ik nu nog steeds niet ga werken. Ondertussen heb ik wel mijn hobby van fotografie terug opgenomen en volg ik nu drie keer per week les aan de academie. Verder volg ik ook een uurtje aangepaste pilates (met nog burn-outers) en ga ik regelmatig een half-uurtje wandelen. Ik vermoed dat ik verder moet opbouwen, en dat ik wel goed bezig ben, maar door angst voor terugval ben ik zeer voorzichtig geworden om dingen bij te nemen, ook omdat ik dus nog regelmatig spanningshoofdpijn krijg (voor de burn-out en aanloop tot burn-out nooit last van gehad) Misschien ben ik nu dus te voorzichtig en gaat het daardoor traag vooruit?
Hartelijk dank voor je reactie en eventuele tips!
Groeten,
Bieke
Beste Bieke,
Dank voor je verhaal. En fijn om te horen dat EMDR veel heeft kunnen betekenen. Dat is doorgaans wel echt enorm van meerwaarde, zo niet soms zelfs noodzakelijk.
Ik kan me voorstellen dat je bang bent om opnieuw terug te vallen. Overigens is zo’n doemscenario (bv van niet herstellen) doorgaans ook goed met EMDR te behandelen. Dan heet het de Flash forward techniek.
Maar dat je nog klachten ervaart is op zich helemaal niet raar noch een teken dat de eerste fase niet aan het lukken is. Doorgaans merken mensen dat het gedurende het herstel wel steeds meer weer een reden krijgt (en minder ‘zomaar’ meer op komt zetten). en het gaat er in de eerste fase vooral om dat je je in rust steeds beter kan gaan voelen (die stressbestendigheid komt pas veel later weer terug). En tot slot: ik zou ook voorzichtig zijn met teveel (willen) opbouwen als je echt nog in de eerste fase zit van spanning zien kwijt te raken.
Hopelijk kan je hier iets mee! Excuses voor de wat late reactie.
Vriendelijke groet,
Robbert
Jouw blogs bieden mij zoveel inzicht in mijn herstel. Geweldig, het geeft mij rust op de momenten dat ik door de bomen het bos niet meer zie.
Chapeau.
Beste Robbert,
Dank voor je interessante blogs. Ik zit in een bijzondere situatie. November vorig jaar ben ik met overspannenheidsklachten uitgevallen. Vlak voor ik uitviel heb ik een nieuwe baan aanvaard. Ik haal al tijden geen energie meer uit mijn werk dus solliciteren was een logische keuze.
Toen ik thuis kwam te zitten heb ik zo snel mogelijk mijn nieuwe werkgever geinformeerd over de situatie. Die is ontzettend begripvol en heeft aangegeven dat ik gewoon een aantal maanden later kan beginnen. Super natuurlijk, maar ik zit wel in een lastige situatie.
Ik ben nu sinds 1 januari weer aan de slag (4×2 uur per week) en moet gaan reintegreren in een baan die ik tegelijkertijd moet afbouwen. Een aantal dingen zijn al overgenomen, andere dingen zijn gewoon blijven liggen en moeten nog worden afgerond of overgedragen. Na 1 week voel ik alweer weerstand en komen mijn klachten weer terug. Mijn arbo arts geeft aan dat ik zsm mijn belastbaarheid moet opbouwen naar 100% omdat ik geen energie meer uit mijn werk haal en dan zsm kan beginnen in mijn nieuwe baan. De volgende stap is dan ook naar 4×4 uur over een paar weken.
Ik twijfel over de beste aanpak. Ik heb geen zin meer in mijn huidige werk en verheug mij wel op mijn nieuwe baan.
Heb jij een advies hoe ik hiermee het handigste om kan gaan?
Met vriendelijke groet,
Suus
Beste Suus,
Dank voor je bericht en vraag. Op zich natuurlijk een logisch idee om nog proberen zover mogelijk te herstellen in de oude baan.
Echter moet wel leidend blijven of zo’n goed uitgangspunt in de praktijk wel ook zo uitpakt (er zijn professionals die bijvoorbeeld een richtlijn als een harde noodzaak en enige manier zien en er zijn professionals die het meer als een uitgangspunt zijn waar je zo nodig van moet willen afwijken; ik behoor zeker tot de tweede). Er zijn nu eigenlijk twee redenen waarom je dit zou moeten durven loslaten: er lijkt druk vanuit je bedrijfsarts (om ‘zo snel mogelijk stappen te zetten’). En waarschijnlijk belangrijker: voor jou is het boek al dicht en is het niet meer een neutraalgenoege herstel omgeving. Hier blijven doorzwoegen op wilskracht valt dus helaas weinig van te verwachten…
Dus wat dan wel…? uiteindelijk heb je geen keus om te doen wat nodig is. Dus of de mogelijkheid om bij je nieuwe werkgever een opbouw te kunnen doen. Of verder uitstel en eerst een opbouw op een neutralere plek (een ‘alternatieve re-integratie’).
Hoop dat je hier iets mee kan en dat je nieuwe werkgever verder wil wachten of zelfs wil meewerken. Daar heeft hij/ zij alle reden toe, want je zal zeker herstellen. Herstellen is alleen heel lastig als het in het tijdsframe van iets of iemand anders moet passen.
Sterkte iig!
Dank voor je snelle reactie. Mijn nieuwe werkgever heeft al aangegeven dat ze een reintegratie bij hen niet zien zitten. Het is een klein bedrijf en eerlijk gezegd snap ik dat ook. Het is natuurlijk niet hun schuld dat ik met burnoutachtige klachten zit. Ze hebben wel aangegeven dat ik de tijd moet nemen om te herstellen. Maar hoeveel tijd ze me gunnen weet ik niet. Stiekem hebben we een streefdatum genoemd en ook mijn GZ begeleider bij de huisarts heeft aangegeven dat een herstel van 3 tot 6 maanden realistisch is.
Beste Robbert, mooi en bruikbaar verhaal!
Echter moet ik wel stellen, ik zit nu in dit stuk: “Zij zullen dan op zoek moeten gaan naar een ‘alternatieve re-integratie’ en deze zelf gaan vormgeven, wat doorgaans niet heel makkelijk te organiseren is.” Ofwel ik heb geen werkgever, voel me goed, maar moet ‘passend’ en ‘laagdrempelig werk’ vinden.
Heb jij (of iemand anders) enig idee of een suggestie hoe ik dat het beste kan vormgeven?
Beste Thomas,
Excuses voor de late reactie: je bericht was helaas aan mijn aandacht ontsnapt…
Hoe je een alternatieve werkhervatting kan vormgeven is inderdaad nog best lastig. Gelukkig leiden er meer wegen naar Rome.
De meeste mensen gaan vrijwilligerswerk doen, wat varieert van iets in het eigen werkveld maar dan bij een stichting tot gewoon op de kinderboerderij of wilgen knotten in het bos. Maar ook iets ondersteunends gaan doen voor een vriend(in) met een eigen bedrijf behoort tot de opties. Of zelfs bij de partner op kantoor komt voor. je kan er in principe veel kanten mee op, als het maar een stapsgewijze opbouw betreft in uren en in taken (dus ook in soort taken kunnen opbouwen) en dat er weinig druk op zit (maar helemaal vrijblijvend is vaak niet te vinden, maar het gaat om ‘goed genoeg’ of vrijblijvend genoeg. Komt ook voor dat iemand met heel uitvoerend vrijwilligers werk begint (bijvoorbeeld dus wilgen knotten) en pas na een aanzienlijke opbouw van de uren een tweede vrijwilligersbaan erbij neemt (of grotendeels in plaats van) maar dan met meer eigen soort taken.
Hopelijk gaat het zo lukken!
sterkte ermee!
Beste Robbert,
Hier ook nog herstelende van een lang durende burnout. Deze is gekomen door dat mijn ouders gingen scheiden en ik als oudste thuis veel mentale zorg op mij heb genomen. Dit nam ik mee toen ik ging werken door ook hier te veel hooi op de vork te nemen en alles perfect willen doen. Ik ben 24 jaar oud maar ben al 3 jaar bezig met deze burnout. Momenteel zit ik weer in een terugval omdat net iets te veel uren er bij had genomen. Nu zit ik 2 weken thuis en zou deze week 2 x 1 uur werken. Maar merk dat ik hier al tegenop kijk dat ik weer iets moet. Vandaag ben ik er heen geweest na een nacht slecht slapen en dat was niet fijn. Slaap vanaf afgelopen weekend al weer slecht en twijfel veel. Is het verstandiger om nog langer thuis te blijven? Ik merk dat werken een negatiefe lading voor mij heeft gekregen. Omdat het hierdoor vaak fout is gegaan. Ik doe nu schoonmaakwerk omdat dit niet veel van mij vraagt maar haal hier geen voldoening uit.
beste Nianda,
Poeh, het spijt me te horen van de moeilijke en lange weg die je aan het bewandelen bent… Het klinkt aan de ene kant objectief gezien ‘goed’ om iets lagerdrempeligs als bijvoorbeeld schoonmaakwerk te gaan doen. Aan de andere kant gaat het vaak toch meer om de (subjectieve) binnenkant: als jij er echt niks uithaalt en ook steeds meer tegenop gaat zien dan valt er waarschijnlijk daarom niet zoveel van te verwachten helaas…. Ik bedoel dan niet dat je het anders zou moeten ervaren (want dat is dan wat het is), maar vooral dat je er wel conclusies aan moet verbinden.
Maar goed, ik neem aan dat het dan ingewikkeld is wat dan wel… Is er laagdrempelig vrijwilligerswerk waar je meer voldoening uit zou kunnen halen? Of kan je ergens terecht waar het iig qua sfeer/klimaat beter is (bv op het werk van je ouders?). Het zijn natuurlijk gekke tijden momenteel, dus dan staat alles alweer snel ‘on hold’.
Zou het zo kunnen zijn dat je nog baat kan hebben bij ‘verwerkingsgerichte behandeling’? Ik zou zelf nieuwsgierig zijn in hoeverre je er ‘gewoon’ tegen op bent gaan zien (en je met name zou moeten aansturen op verandering van plek) of dat ‘werk op zich’ steeds meer een negatieve lading heeft gekregen (zoals je schrijft). In het 2e geval kan je aan EMDR denken om proberen het weer meer neutraal te krijgen.
Sterkte in ieder geval!
Dank voor deze blog, énorm interessant om te lezen (want, alles is super herkenbaar), en ik haal hier fijne handvatten uit om binnenkort aan mijn re-integratie te starten.
Beste Robbert,
Allereerst hartelijk dank voor je Blogs, ze hebben me echt enorm geholpen, Ik zit nu sinds december vorig jaar in een burn-out en echt alles wat je schrijft is zo herkenbaar! Vooral het ‘tot rust komen’ en accepteren dat je een burn-out hebt heeft me erg veel tijd gekost. Uiteindelijk ben ik nu bijna 6 maanden verder en ben ik op het punt van re-integratie aangekomen. Ik werk sinds deze week 1u per week en dat is meer dan genoeg. Het herstel ging juist de laatste maanden enorm vooruit maar nu ineens heb ik het gevoel dat het al 2weken stil staat. Ik ben me bewust dat ik soms nog wel grenzen over ga maar het lukt me steeds vaker om mijn grenzen te vinden en accepteren. Nu begin in me echter wat zorgen te maken over de stilstand in het herstel. Ik slaap ook weer slechter en heb het gevoel dat ik steeds weinig energie heb. En dit terwijl het juist maanden lang steeds beter ga. Ik doe de laatste 2 weken steeds minder om de energie weer op te bouwen maar heb het gevoel dat dit niet echt lukt. Kan het zijn dan er soms een stilstand in het herstel zit? Of het je andere tips voor me?
Ik verneem het dan heel graag , alvast bedankt !
Beste Jan,
Dank voor je bericht en complimenten. Fijn dat je er veel (rugge)steun aan ontleent.
En goed te horen dat je op het punt van re-integreren bent gekomen. Dat is echt een nieuwe fase en vaak ook een stuk gecompliceerder, omdat je meer in contact met anderen treed en je je jezelf met kleine stapjes gaat ‘uitdagen’ (al moet je uit de wilskracht blijven en alleen stapjes zetten die net gaan en dan pas weer een volgende stap zetten als deze voldoende gewend is, dus echt op geleide van herstel).
Ik neem aan dat je nu een eerste of tweede stap hebt gezet qua uren?
Het is op zich niet gek dat je dit nog voelt. De eerste stappen zijn relatief het grootst. Het mag alleen niet te rood zijn, maar meer oranje. Dat je je niet zo voelt als voordat je aan de re-integratie begon is dus niet zo heel gek misschien en wellicht ook een oneerlijke vergelijking?
Op zijn vroegst kan je elke twee weken een nieuwe stap zetten (het moet geleidelijk aan meer ‘groen’ gaan voelen). Dat kan al snel wat langer dan twee weken zijn natuurlijk en dan is het vooral zaak het oorspronkelijke ‘plan’ los te (durven) laten. Vaak is de reden dat het moeizamer gaat ergens wel aanwijsbaar, is de ervaring. Hoe ervaar je nu je re-integratie omstandigheden? daar zeg je nu niet zoveel over. je lijkt het vooral bij jezelf te zoeken (dat je nu geen stappen zet) en dat kan al snel te beschuldigend zijn in de zin dat je dan te resultaat gericht kijkt. Of te oplossingsgericht (je vraagt ook om tips).
Maar om je vraag wat directer te beantwoorden: er kan vaak even een ‘stilstand’ op treden (of zelfs mindere periode). De uitdaging is om dan te kijken of er iets aanwijsbaars is. Meestal is dat zo, maar zeker niet altijd. Herstel is vaak geen rechte lijn omhoog. Dan is het de uitdaging ook weer niet te ongerust te worden en af te wachten en er voor jezelf te blijven zijn.
sterkte en groet!
Robbert
Hoi Robbert,
Fijn om jouw blogs te lezen, ze helpen mij enorm. Waar ik wel tegenaan loopt is dat herstellen/reïntegreren steeds werkgerelateerd is. Bij mij was het werk weliswaar de druppel in de bekende emmer, maar de echte oorzaak ligt in oa gezinssituatie en hsp-zijn. Wat ik moeilijk vind is dat ik niet goed weet hoe ik dit moet aanpakken. Ik heb geen werk meer dus die factor is weggevallen. Hoe kan ik mijn herstel opbouwen als ik niet uit de situatie kan stappen….? Ben beetje bang dat ik gewoon altijd moe zal blijven. (Bloedonderzoek gehad, was allemaal perfect)
Hoi MVos,
er zijn gelukkig meer wegen naar Rome. WErkhervatting is ‘lekker’ gestructureerd en leent zich daarom goed voor het weer opbouwen van de belastbaarheid en prikkelbestendigheid. Dit kan ook met laagdrempelig vrijwillgerswerk.
De gezinssituatie leent zich helaas een stuk minder. Kan je omgeving (bv partner) meer gemobiliseerd worden?
Sterkte met je herstel!
vr. groeten,
Robbert
Beste Robbert,
Wat een zinvolle informatie, en wat een herkenning, echt heel fijn!! Had ik dit maar eerder gelezen of eerder geweten.
Ik sta op het punt om opnieuw te beginnen met re-integratie, maar nu re-integratie in spoor 2 en spoor 1, tegelijkertijd dus. Spoor 2 op een andere locatie, aangezien mijn vorige re-integratie helemaal mis is gelopen op mijn oude werkplek. Hier wil ik graag iets over kwijt, het zit me heel erg dwars.
Na 5 maanden thuis met een burn-out, moest ik terug naar mijn oude werkplek om te re-integreren, mijn oude leidinggevende was toen weg, nu zat er een interimmanager. Van begin af aan was deze man uiterst bot, kortaf en autoritair. Hij was niet begaan met mijn welzijn, en had geen enkel inlevingsvermogen. Van begin af aan heeft hij de druk opgevoerd om mij zo snel als mogelijk beter te melden. Afspraken die ik met mijn vorige baas had gemaakt, veegde hij van tafel, daar had hij geen boodschap aan. Ik was niet sterk genoeg om iets over zijn gedrag te zeggen, het beangstigede me alleen maar. Op een dag is echter de bom gebarsten, hij reageerde uiterst respectloos op mij, schreeuwde tegen mij en was kwaad over een voorval dat helemaal niks met mij te maken had. Ik werd toen emotioneel en heb iets naar hem geschreeuwd en ben trillend het kantoor uitgelopen. Hierna was het helemaal mis met mij, ik kon wederom niet meer slapen, had last van hevige angsten, heb me dus opnieuw ziek gemeld. Daarna heette het: re-integratie mislukt, ik had een hevige terugval in mijn burn-out. Een enkeling zei echter dat ik nooit hersteld geweest ben.
Nu moet ik weer gaan re-integreren, maar ik voel een enorme woede naar mijn werkgever. Ze zijn enorm onzorgvuldig geweest tijdens mijn vorige re-integratie, ik heb gewoon geen kans gehad, die interimmanager had gewoon vrij=spel, niemand die hem controleerde. Hij heeft ook snel een arbeidsdeskundig onderzoek er doorheen gedrukt en nu moet ik dus ook re-integratie spoor 1 volgen. Is het normaal dat je, terwijl je nog niet hersteld bent wel al spoor 1 moet starten, daarnaast ook met spoor 2, ik vind het nogal veel. De woede zit me erg in de weg, ik heb de neiging om helemaal nergens meer aan mee te gaan werken, dit omdat ik vind dat mijn werkgever onverantwoord bezig is geweest en totaal niet naar mij omgekeken heeft. Dit terwijl ik er al meer dan 25 jaar werk en altijd goed gefunctioneerd heb. Welk advies kun jij me geven?? Soms ben ik de draad kwijt en weet ik ook niet goed waar ik nu goed aan doe, spoor 2, spoor 1, of een advocaat in de arm nemen.
Hoi FLower,
wat schadelijk en schandelijk wat er jou is overkomen! Dit had ook niet kunnen lukken zo en nu wordt dit zogenaamd misbruikt om aan te tonen dat je ongeschikt zou zijn voor je functie (zo begrijp ik het althans). Ik snap dan alleen niet waarom je tegelijkertijd spoor 1 moet blijven doen… is dat puur voor het UWV?
Wat mij vooral opvalt in je verhaal is dat de arbo of bedrijfsarts nogal buiten beeld lijkt. Klopt dit? dan zou ik sowieso een 2nd opinion gaan vragen. Los van wat er tot nu toe gebeurd is (waar een arts bij in zou moeten grijpen) is het raar als je nu weer moet re-integreren terwijl je nu hoogst waarschijnlijk eerst traumatherapie nodig hebt…
Juridische ondersteuning zou ik je ook aanraden. Dan weet je beter waar je staat en paradoxaal genoeg kan dit juist verdere escalaties voorkomen. wat heb je kunnen doen aan dossiervorming? Ik zou zelf iig duidelijk blijven communiceren (ook per mail) hoe je de zaken ziet en vertellen wat het met je doet en waar jij voor jouw gevoel staat. Hoe duidelijker jij dat vertelt hoe moeilijker zij door kunnen blijvend denderen. Het is iig heel complex en conflictmatig. OMdat ik niet precies weet hoe bij jou het 1e en 2e spoor eruit ziet kan ik het ook niet helmaal goed beoordelen wat je zou moeten doen. Iig nog een periode van rust en behandeling lijkt me…
sterkte met je herstel!
vriendelijke groeten,
Robbert
Beste Robbert,
Toch nog een reactie op mijn eerdere verhaal. De bedrijfsarts is degene die steeds aangaf dat spoor 1 nog steeds van toepassing is, aangezien ik geen eerlijke kans op reïntegratie heb gehad. Hij zag uiteindelijk ook wel in dat de interim manager een kwalijke rol heeft gespeeld tijdens mijn 1e reintegratie. Met name de arbeidsdeskundige heeft later aangedrongen op spoor 2, zij gaf aan dat ik het als een kans moest zien, vandaar dus spoor 1 en als extra kans, spoor 2. Ik had zo’n kater opgelopen bij mijn werkgever dat ik me opengesteld heb voor spoor 2. Nu het zover is, volgens hun, moet ik spoor 2 en 1 tegelijkertijd opstarten. Het lijkt me wat veel van het goede, vooral de reintegratiecoach voor spoor 2 wil actie, het lijkt meer op een outplacement traject, ik ervaar weinig begrip voor burn-out. Een gevoel van onrecht en woede blijft overheersen, ik vind het heel schadelijk en gevaarlijk wat er met mij gebeurd is, heb ook een enorme kater. Zowel de bedrijfsarts als coach lijken over dit gevoel heen te willen stappen, alsof het niet gebeurd is. We moeten aan de slag, want het arbeidsdeskundig rapport is immers besproken. Ik heb al EMDR sessies gehad, aangezien het voor mij een traumatische ervaring is wat er op mijn werk gebeurd is. De bewuste interim manager is gelukkig weg, er is nu een nieuwe leidinggevende, deze man lijkt veel meer begrip te hebben.
Bedankt alvast voor je adviezen, duidelijk en helder, dat steunt me, hier heb ik wat aan, ik ben soms echt in de war. Het blog over hoe begeleid ik werknemers met burn-out zal ik mijn werkgever ooit, op een gepast moment overhandigen.
Hallo Robert
Heel herkenbaar jou blogs! Ik ben 43 jaar en heb mij de afgelopen jaren kapot gewerkt met veel stress! Sinds 1 januari in een fikse burn-out, maar meteen geaccepteerd en 5 maanden rust genomen. Daar hielp natuurlijk de corona tijd ook mee want je mag en kan nergens naartoe. Hele fijne tijd gehad met mijn gezin! Het ging zo goed dat ik uit mijzelf vrijwilligerswerk heb geregeld bij Het Goed. Zo trots! Maar in vanuit die 5 maanden in een veilige bubbel te hebben geleefd had ik die mijn vriendin helpen verhuizen ( 6 uur) en meteen 4 uur gewerkt. Resultaat ….thuis huilen en alle klachten weer terug! Een terugval! Wie dit nu leest denkt ” ja logisch ” maar als je je zo goed voelt kan het snel misgaan voordat je het door hebt. Nu mijn vraag? Overmorgen mag ik weer en dan minder uur proberen. Is dit verstandig? Anders durf ik misschien niet meer? Of moet ik eerst herstellen? Om ergere terugval te voorkomen?
Ik vind het gewoon lastig….
Groetjes Jenniffer
Hoi Jenniffer,
Vervelend van je terugval! in de eerste fase gaat het echt om je in rust weer beter te gaan voelen. Fijn dat dat goed gelukt is/was. De denkfout is dan al snel dat je dan ook weer belastbaar zal zijn, maar daar is dus echt de 2e fase voor nodig (waar je dus pijnlijk achter hebt moeten komen).
Een terugval klinkt alleen alsof je echt weer terug naar af bent, maar dat is gelukkig zelden het geval. Het is inderdaad goed even rust te nemen. Maar dan gaat het vooral over het vinden van een passende (kleinere) stap. Passend in uren maar ook in (complexiteit van) taken, dus heel simpel en uitvoerend beginnen, zonder tijdsdruk en met half gas. mocht je het nog te vroeg vinden omdat je echt nog niet de opnieuw opgebouwde klachten kwijt bent dan heb je waarschijnlijk nog even wat langer nodig. Je merkt dan vanzelf dat je er weer aan kan denken. Ik zou vooral niet te bang zijn dat het nu moet omdat het anders te laat zou zijn. Dat is heel veel extra druk die gelukkig onnodig (en onwenselijk) is.
Mocht het toch iets teveel weer zijn dan neem ik aan dat je niet zo’n heftige klachtenopbouw zult ervaren als nu net.
Hopelijk heb je hier iets aan. STerkte ermee!
vriendelijke groet,
Robbert
Beste Robbert
Om te beginnen heb ik super veel gehad aan je blogs. Dankjewel!
Ik heb ook een vraag. Ik ben sinds maart thuis nadat ik Burnout was geraakt. Het heeft lang geduurd voordat ik het kon accepteren.
Inmiddels werk ik ongeveer halve dagen en kijk per dag wat wel of niet gaat. Ik heb enorm veel geleerd, vooral om naar mezelf te luisteren.
Ik merk alleen dat terugkeren naar mijn oude functie veel innerlijke weerstand oproept. (Projectmanagement, vergaderen etc) Inmiddels orienteer ik me binnen mijn werk op een andere functie die beter bij mij past. Ik krijg daar heel veel energie van en zou een aanvullende studie willen doen.
Ik vind het zo lastig uit te leggen dat ik mijn oude werk niet meer ‘kan’, maar wél nieuwe uitdagingen wil oppakken. Komt dit vaker voor?
Ik voel het zelf alsof ik mijn plicht ontloop en vooral leuke dingen wil doen, terwijl mijn collega’s nog keihard doorwerken.
Groetjes, Irene
Hoi Irene,
Dank voor je (positieve) reactie en vraag. Wat je merkt is denk ik heel normaal. Het is goed om tijdens je herstel duidelijk onderscheid te blijven maken wat er nu nodig is om te kunnen herstellen, versus wat er uiteindelijk anders moet/kan.
Je bent gelukkig goed op weg met je herstel, maar wel echt nog aan het opbouwen. Gedurende de opbouw is het echt van belang om weg te blijven van taken die nu nog buiten je bereik liggen (of teveel weerstand oproepen). Vaak is het namelijk een tijdelijk probleem: door juist wel de krenten uit de pap te mogen vissen (of je eerst te mogen beperken tot minder beladen taken) en ondertussen wel stappen te blijven zetten kan je opeens merken dat iets weer lukt waar je eerder nog niet aan kon denken. Dit is dus een mooi voorbeeld dat herstel zich moet aandienen en nooit op wilskracht bevochten kan worden.
De kans is dus groot dat de weerstand vanzelf minder wordt. Dit is echter niet altijd het geval. Maar ook dan geldt dat je het pas zo goed als mogelijk kan beoordelen als je eerst zover mogelijk op jouw manier hebt kunnen herstellen. Andersom komt helaas ook veel voor: iemand begint net te vroeg in zijn herstel weer teveel aan de eigen taken en krijgt een terugval, waarna geconcludeerd wordt dat iemand dus niet meer geschikt is of het niet meer moet willen. Altijd dus vragen om eerst op jouw manier het trappetje op te mogen van uren opbouwen. Eventueel dan pas een 2e opbouw naar je eigen taken. Ik hoop dat dit je geruststelt en vrijpleit van het schuldgevoel.
Het komt ook voor dat mensen een soort traumadynamiek opbouwen en echt allergisch worden voor de eigen taken. Niet zelden kan EMDR dan ook wat van de allergie afhalen. Dat is dus een tweede mogelijk aspect aan het verhaal. Maar op zich is het logisch dat meer neutrale nieuwe uitdagingen dan een stuk beter voelen (maar ook dan moet je natuurlijk wel oppassen dat het wel passend blijft en niet een te grote uitdaging wordt, dus ik zou toch liever om taken blijven vragen en niet om uitdagingen). Kortom: vaak zal de beladenheid vanzelf minder worden. Soms kan EMDR hierin ondersteunen. Soms is het inderdaad zaak om het hoofdstuk dicht te slaan, maar bij voorkeur beslis je dit zo laat als mogelijk (dat je zo ver als mogelijk bent gekomen in je herstel), want niet zelden wordt dit, mijn inziens, ook te vroeg al besloten (al dan niet expliciet).
Succes!
Dag Robbert,
Ik zit sinds februari 2020 in de ziektewet wegens burnout. De afgelopen 8 weken was er door gebruik van medicatie veel verbeterd. Ik ben nog niet beter natuurlijk, maar kon weer meer prikkels aan. Nu heb ik vorige week 1 uur gewerkt en deze week twee. Het viel me heel erg tegen en in het tweede uur deze week voelde ik weer paniek….in de zin van: ik heb meer tijd nodig om bij te komen en in het gezinsleven stabiel mee te draaien (2 kleine kinderen en man) eergisteren had ik een consult bij de bedrijfsarts. Hij wil nu ineens dat ik in 8 weken tot op mijn volledig aantal uren kom (18), omdat we geen tijd meer hebben ivm de Wia-aanvraag……
Is dat een reden? Waar is hij bang voor?
Ik zie dit totaal niet zitten en heb sinds dien weer last van angst/depressieve gedachten en gejaagd gevoel, huilen., Tintelende armen, piekeren…Het werk en deze druk is me zeer duidelijk nog teveel. Het gesprek was heel.naar…
Wat denk jij hierover?
Mvg C
Wat is wijsheid?
Sorry, feb 2019….
Gr C
Hoi Corrie,
het korte antwoord is dat je met de beste reden van de wereld niet weg gaat komen met onder druk re-integreren.
In het beste geval zou je in 8 weken vier keer een stapje kunnen zetten. Maar met een gangbaar schema zou je dan hoogstens op 12 uur uitkomen. (2 x 2; 3x 2; 3×3 en 4×3).
Versnellen is zelden goed, maar zeker niet als je al veel spanning ervaart en ook het herstel tot nu toe niet bepaald florissant is geweest (gezien het feit de twee jaar nadert)..
Daarnaast is het inderdaad de vraag of het wel echt helemaal in jouw belang is om je re-integratie voor het verstrijken van de 2 jaar te volmaken. Je wilt vooral duurzaam herstellen en dat lukt nu eenmaal niet onder (tijds)druk… weer in gesprek met je bedrijfsarts? kan je psycholoog wat betekenen? Het is glad ijs om als psycholoog iets te zeggen over de re-integratie (vaak zijn bedrijfsartsen heel gevoelig hiervoor), maar liever een gekwetste ego dan een terugval, is mijn redenering dan maar. sterkte!
Bedankt voor je vlotte reactie. Ondertussen weet ik dat het alleen ‘op papier’ snel moest, zodat de werkgever en de bedrijfsarts kunnen laten zien dat ze alles hebben gedaan aan het UWV….
Nu heb ik dus al een terugval te pakken. Meteen weer veel spanning, snel overprikkeld en depressieve gevoelens, angst. Moeilijk de dag door te komen. Is het dan zaak om toch iets te werken, of moet ik meteen weer alles laten vallen? Mijn idee was: toch een uurtje…weer opnieuw beginnen geeft nieuwe stress….Hoe hiermee om te gaan?
Bedankt voor je vlotte reactie. Ondertussen weet ik dat het alleen ‘op papier’ snel moest, zodat de werkgever en de bedrijfsarts kunnen laten zien dat ze alles hebben gedaan aan het UWV….
Nu heb ik dus al een terugval te pakken. Meteen weer veel spanning, snel overprikkeld en depressieve gevoelens, angst. Moeilijk de dag door te komen. Is het dan zaak om toch iets te werken, of moet ik meteen weer alles laten vallen? Mijn idee was: toch een uurtje…weer opnieuw beginnen geeft nieuwe stress….Hoe hiermee om te gaan?
Beste Robbert,
Met een random google search op jouw pagina terecht gekomen en hier heel blij mee. Je beschrijft op een heldere en duidelijke manier de situatie die, aan de vele mede-reacties te lezen, voor velen herkenbaar is. Daarnaast bied je naast signalering ook praktische routes naar herstel, dank daarvoor.
Ik vroeg me af of een dergelijke route voor re-integratie ook kan worden bewandeld als je (nog) niet werkt, en hoe je deze dan zou kunnen vormgeven. Ik ben 25 en heb met veel rust balans en moeite mijn master afgerond die ik eerder heb moeten pauzeren vanwege burn-out klachten. In de nabije toekomst wil ik uiteraard gaan werken, na eerst nog een tijdje rust. Ik vraag me alleen af hoe ik mijn belastbaarheid kan meten of verhogen als ik straks van “0” (uiteraard wel met opbouw op andere terreinen) naar 24, 36 of 4o uur ga.
Hoi Marthe,
Dank voor je bericht. Het is inderdaad de vraag waar je nu staat qua belastbaarheid. En fijn om dit eerst uit te vinden eer je helemaal voor het ‘eggie’ gaat. Het feit dat je je master hebt kunnen afronden lijkt mij iig zeggen dat je niet op ‘0’ staat. Hoe dit op een andere manier op te bouwen dan vanuit loondienst? de meeste mensen gebruiken hiervoor een bijbaan of vrijwilligerswerk. Of een zijstap (tijdelijk onder niveau en met de mogelijkheid de uren op te gaan bouwen), om iig de belastbaarheid te kunnen laten normaliseren. Vrienden met een eigen bedrijf kan ook heel handig/prettig zijn. Hopelijk vind je een geschikte weg.
succes iig!
Dag Robbert,
Inmiddels ben ik 27. 2021 heb ik gebruikt om via losse baantjes/een opleidingsprogramma mijn belastbaarheid op te bouwen en afgelopen september toen gestart met een fulltime baan, voor t ‘eggie’. Helaas zit ik sinds februari 2022 weer thuis en is re-integratie op de werkvloer zoals jij het in de blogs beschrijft wel aan de orde.
Hoewel ik weet dat het heel persoonlijk is vroeg ik me af of je tips hebt om te bepalen wanneer je klaar bent voor re-integratie. Na van maart t/m mei echt niks met werk te hebben gedaan ben ik afgelopen week gestart met re-integratie. Twee x 1 uur waarvan 1xthuis en 1x op kantoor. Ik merkte dat ik toch weer misselijk/gespannen achter mijn laptop zat, maar denk dat dit er misschien ook bijhoort? Ik heb een 1-jarig contract en heb de wens om te beginnen met opbouwen (en kijken wat ik al aankan) zolang ik in ieder geval nog een vaste werkplek heb, maar ik wil mijn eerder opgebouwde – heel fragiele – herstel ook niet teniet doen.
Hoi Marthe,
Om te kunnen beginnen aan de tweede fase van het weer opbouwen middels werk wil je wel de meeste opgebouwde spanningsklachten kwijt zijn (het mag nog wisselvallig gaan), privé net alweer wat meer kunnen en ook het gevoel hebben dat meer rust niet meer meer oplevert.
dan gaat het enerzijds om de uren (2×1 uur klinkt mooi bescheiden en dus goed), maar het gaat ook om het soort werk en hoe je het uberhaupt ervaart. je wil er aan kunnen denken zonder meteen te steigeren, maar een traumadynamiek of angst kan maken dat dit niet goed ontstaat. Deze subjectieve kant is minstens net zo belangrijk en daar kan het ook wringen. Zit er nu veel tijdsdruk op om nog (zo ver mogelijk) te herstellen? dan kan dat al de reden zijn dat het onvoldoende neutraal voelt. Dat kan ik uiteraard vanaf hier niet invullen, maar wellicht dat dat je blik wat verruimt (naar binnen).
het is echt belangrijk dat er geen andere krachtenvelden meespelen (al zal het er niet snel helemaal niet zijn).
Hallo Robbert,
Wat een fijne blog en zo herkenbaar. Sinds mei 2019 ben ik met vallen en opstaan bezig met herstellen van een burn-out. Terugval meegemaakt omdat ik na een jaar dacht het moet nu maar eens klaar zijn. Mede door een top bedrijfsarts die me aan alle kanten steunde en de psycholoog en niet in de laatste plaats steun van mijn werkgever zit ik nu weer op 20 uur per week. En ik voel dat ik sterker word. Normaal werk ik 28 uur per week.
Omdat in het tweede ziektejaar het tweede spoor traject moet worden opgestart ben ik hiermee bezig. Gelukkig heb ik getroffen met mijn coach, dat scheelt enorm.
Al met al wil ik het liefst mijn huidige werk blijven doen omdat ik het ondanks alles wat ik heb meegemaakt nog steeds naar mijn zin heb. Wel wil ik uiteindelijk liever naar 24 uur per week omdat dit mij het gevoel geeft dat dit beter voor me is. Nu twijfel ik eraan of ik dat moet beslissen op het moment dat ik heb opgebouwd naar 24 uur of dat ik eerst moet uitbreiden naar 28 uur omdat ik dan pas echt ‘beter’ ben.
Er wordt wel gezegd dat je pas beslissingen moet nemen op het moment dat je beter bent. Dit is voor mij echt een dilemma. Diep in mijn hart wil ik niet meer 28 uur werken.
Hartelijke groet,
Antje
Hoi Antje,
Dank voor je vraag. Ik weet niet of het nog actueel is, maar er zijn altijd mensen die meelezen. Vanuit een herstelperspectief kan het wel lonen om zo ver mogelijk op te bouwen. Hoe verder je opbouwt hoe belastbaarder je zal zijn.
Echter is er ook het meer ‘subjectieve’ perspectief: als je het echt niet meer ziet zitten is er een grote kans dat het om die reden ook niet meer gaat lukken (ondanks dat het ‘objectief’ gezien ergens het beste zou zijn). Maar ook praktisch gezien is er niet perse een noodzaak toe. Al is het natuurlijk wel fijn als je werkgever begrijpt dat de eindstreep halen van je re-integratie niet gelijk betekent dat je volledig klachtenvrij bent (of weer ‘vogelvrij’ verklaard wordt qua belastbaarheid).
Vanaf 1 februari ga ik weer 100% aan het werk, op twee weken na ben ik dan een jaar thuis geweest. Zelf kon ik niet verkroppen dat ik uitviel en het heeft mij allen al drie maanden gekost om ‘stil’ te vallen.
Daar waar ik van collega’s, die ook thuis hebben gezeten of zitten, hoorden dat zij niets meer konden, nergens energie voor hadden, was ik de eerste maanden thuis overactief. Ik moest en zou doorgaan, ziek zijn hoorde er in mijn hoofd niet bij. Dat was falen. Ik bleef maar zeggen dat ik echt weer aan het werk moest. Na ongeveer drie maanden verweet ik mijn Arbo arts en psychologe zelfs dat het echt helemaal foute boel was. Ik deed toen helemaal niets meer, zat alleen nog maar te zitten, en dat terwijl ik zo mijn best had gedaan om ook thuis nuttig bezig te zijn.
Nu ik je blog deel 2 heb gelezen, begrijp ik waarom iedereen er zo op hamerde dat ik moest stoppen ‘dwangmatig’ bezig te zijn. De psycholoog gaf aan blij te zijn met de sluiting van de sportscholen in het voorjaar van 2020 anders had ik mij daar volledig op gestort :). In plaats daarvan storte ik me op andere werkzaamheden, bv. schrijven van reisverslagen van de afgelopen 10 jaar, duizenden foto’s uitzoeken/bewerken van decennia oud en rond het huis (de tuin stond er nooit eerder zo mooi bij). Ik heb dit nooit kunnen plaatsen, maar na het lezen van je blog nr 2 is het wel duidelijker geworden. Ik ben daarna ook de andere 4 blogs gaan lezen. Wat een feest van herkenning als het gaat om de symptonen.
De goede begeleiding van Arboarts, -psycholoog en nu arbeidscoach moet ik heeft mij positief verrast.
Nu probeer ik beter voor mezelf te zorgen en grenzen beter te bewaken. Gelukkig zijn mijn leidinggevenden daar erg behulpzaam bij, Na het opstellen van een overzicht van mijn taken/tijdsduur, hebben mijn leidinggevenden en ik samen mijn werkzaamheden ingeperkt.
Helaas staat onze afdeling HR hier anders in. Na een vervelend voorval vorige week tussen mijn coach en de directeur HR, ben ik naar mijn eigen leidinggevenden gegaan en heb dit bespreekbaar gemaakt. Enigszins met knikkende knieën, maar achteraf blij dat ik het gedaan heb, Zij waren uitermate verbaasd over de uitspraken van HR en verzekerden mij ervan zich niet te herkennen in het verhaal van HR.
Erg goed voor mijn reïntegratie is dit voorval met HR natuurlijk niet, maar ik kan nu ’trainen’ in het voorkomen van een terugval.
Het zal niet meevallen om oude valkuilen te vermijden, maar gelukkig heb ik een coach die mij helpt dingen in het juiste perspectief te zien. Zonder haar was dat een stuk lastiger, omdat ik toch aan mezelf twijfel zo nu en dan. En dat is het punt waar ik nog aan moet werken, zekerder worden van mezelf en mijn compententies. Voorheen was ik goed in mijn werk dus nu nog steeds, maar zoals mijn arboarts zegt: ‘Jij wordt er niet voor betaald om de verantwoordelijkheid van het bedrijf te dragen, die hoort bij de directie. Laat verantwoordelijkheden liggen waar ze horen.’
Dus waarschijnlijk klopt het wel dat juist de sterkere en meer betrokken medewerker een groter risico loopt op een burn out. Ik zag dat voor mijn eigen uitval compleet anders, een burn out was iets voor watjes. Dat is ook de reden geweest dat ik het mezelf zo ontzettend lang verweet en er niet aan wilde.
Nu is het makkelijker om erover te praten en ik verbaas me over de reacties die ik krijg. Meestal niet vol scepsis, maar juist begrijpend. Veel mensen hebben soortgelijke klachten gehad of kennen iemand in hun naaste omgeving. Dat en het lezen van verhalen en blogs van anderen maakt het makkelijker om te accepteren.
Hoi Ellen,
dank voor het delen van je verhaal en succes met je verdere proces!
hartelijke groet,
Robbert
Goedemorgen Robbert,
Ik ben per toeval op je website terecht gekomen. Wat is dit herkenbaar en alles wat ik lees raakt me enorm. Ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik waarschijnlijk nooit goed hersteld ben van mijn eerste werkgerelateerde burn-out. Een traject bij een psychologenpraktijk dat nooit goed is afgerond en hetgeen ik wel geleerd heb: grenzen aangeven wordt nu opgevat als werkweigering. Mijn reïntegratie gaat snel. Mijn opdracht is niet eenvoudig en kost me heel veel concentratie- en denkvermogen. Terwijl ik dacht dat het me goed deed omdat het iets is waar mijn passie ligt. Ik krijg nu te maken met deadlines. Alleen al het woord maakt dat ik angst en huilbuien krijg. De angst is voelbaar in mijn hele lichaam. Ik mag gelukkig de deadlines zelf stellen maar ook dat lukt me niet. Ik bevries, ik kan niet meer denken en ben alleen maar bang dat het resultaat afgeschoten gaat worden (gaat zeker gebeuren). Ik kan gewoon geen schema maken met een overzicht wanneer ik wat ga leveren. Ik durf het niet te melden bij de manager omdat ik me schaam en omdat ik bang ben dat hij denkt dat ik dit opzettelijk doe. Mijn vraag is of deze angst erbij hoort of dat het echt teveel gevraagd is.
Hoi Wim,
het spijt me te horen van je situatie/ re-integratie. Het lijkt me dat er fundamenteel dingen mis gaan. Een re-integratie zou meer een revalidatie moeten zijn waarbij je passende stappen en taken moet krijgen passende bij je huidige ‘niveau’. Dit in tegenstelling tot dat jij iets zou moeten kunnen wat de ander/werkgever bepaalt. het kan niet anders dan dat dit tot veel spanning en mogelijk ook een erge terugval/verdieping van je klachten kan leiden. De vraag is meer of de werkgever je dit niet opzettelijk voorschoteld, ofdat hij/zij gewoon onwetend is. Wat vindt je bedrijfsarts hiervan? Heb je een psycholoog die ervoor kan gaan liggen? sterkte iig?
vriendelijke groet,
Robbert
Ha!
Bedankt voor je blogs. Ik zit nu al 4,5e maand in een burn-out en heb er in elke fase weer wat aan gehad. Echter is het soms moeilijk dat de meeste informatie over burn-out in deze fase over reintegratie in je werk gaat. Ik ben zelf 21 en kreeg mijn burn-out op het moment dat ik net mijn Bachelor Psychologie binnen had. Er is op dit moment dus weinig om naar terug te integreren, behalve dat ik graag als ik weer beter ben aan mijn master zou willen beginnen. Dat maakt deze fase lastig, hoe zorg je ervoor dat je blijft herstellen maar niet teveel doet. Nouja, je snapt het vast haha! Mocht je nog tips hebben voor informatie specifiek gericht aan studenten met een burn-out dan hoor ik het graag. Fijne dag!
hoi Jana,
Ja, dat maakt het helaas ingewikkelder. Vakken gaan immers te snel een scriptie is vaak weer te cognitief/omvattend.
Soms is het zaak of handiger om eerst op te bouwen met vrijwilligerswerk of met beperkte (studenten) baantjes.
en dan pas in 2e of 3e instantie de studie er weer bijpakken. Soms lukt het wel met alleen studie activiteiten, maar het is sowieso minder ideaal en duurt langer. Een werknemer in loondienst heeft het in de regel een stuk beter voor elkaar. Sowieso belangrijk om dekanen en studieadviseuren in te lichten en je psycholoog een briefje te laten schrijven (voor meer coulance, maar ook financiele compensatie).
Ik heb ook wel eens iemand begeleid die echt een soort re-integratie voor zijn faculteit mocht doen. Wellicht zijn er dus mogelijkheden? sterkte he!
Zo’n twee maanden geleden viel ik uit na een paniekaanval op kantoor. Direct mijn manager geïnformeerd dat er iets flink fout gaat met me. Met alle begrip direct naar huis. ‘We zien na het weekend wel weer’. Ik voelde me goed die middag. De volgende ochtend was ik volledig gesloopt. Ik kon niets meer. Geen werkhervatting dus. Continue spanning en vermoeidheid. Mentaal ging het overigens nog best goed.
Het herstel ging goed. Veel naar buiten, dagelijks sporten. Zo’n 6 weken later voelde ik mij dusdanig goed en sterk dat ik 2,5u per dag ben gaan werken. Twee weken later kreeg ik weer een flinke klap. Ditmaal voel ik me emotioneel nog slechter dan voorheen. Ik krijg al spanning van diverse gedachten. Ik lig
Ik heb het gevoel dat ik met mijn wilskracht en goede bedoelingen juist tegenwerk. Ik wil teveel, te snel. Is sporten eigenlijk wel slim? Door deze terugval raak ik ineens de moed kwijt, merk ik. Moet ik eigenlijk weer volledig stoppen met werk?
Ik twijfel aan het starten van online consult met Isamu. (Ik woon niet in de buurt). Je blogs hebben mij in ieder geval al enorm geholpen. Dank daarvoor!
Goedemorgen Robbert,
Vanmorgen ben ik een beetje aan het zoeken naar antwoorden over het verloop van burn-out tijdens re-integratie . Ik ben begonnen met 2 keer 3 uur en werk sinds deze week 3 keer 3 uur. Daarvoor heb ik wekelijks een koffie moment ingepland op 3 weken na. Ik heb mij begin januari van dit jaar ziek gemeld onder het mom, 4 weekjes thuis en dan gaat het wel weer. Natuurlijk werkt het zo niet maar als je in een burnout beland snap je helemaal niks meer van jezelf. Ik heb nooit geweten dat het zo erg kan zijn en wat stress met je lijf kan doen. Je zou er bijna hypochonder van worden.
Ik heb een begripvolle bedrijfsarts,een prima leidinggevende,geen problemen op dat gebied. Ook therapie leert mij veel.
Mijn probleem is dat ik opeens weer veel spierspanning ervaar,alle triggerpoints lijken weer op spanning te staan. Het maakt me emotioneel dat het herstel zo lang duurt. Ik wil.mijn oude energie terug,weer op de racefiets,sporten. Maar ik moet continu op de rem. Gelukkig ben ik niet alleen en zijn jou blogs hierin ondersteunend. Ik blijf het volgen.
Sterkte voor iedereen die hier ook in zit.
Hai,
wat een fijne blog, zo veel herkenning. Maar het maakt ook pijnlijk duidelijk hoe veel dingen er mis zijn gelopen. Toen ik uitviel liet mijn huisarts mij in eerste instantie bloedprikken om medische oorzaak uit te sluiten. Uiteraard super, maar ik moest bellen voor de uitslag en verder was er geen vervolg. Ik moest zelf vragen wat ik nu moest doen, uiteindelijk kreeg ik een verwijzing voor de poh en mocht hier 5 weken op wachten. Intussen had ik dagelijks paniekaanvallen en kon ik amper mijn huis uit. van mijn werkgever moest ik na een paar weken al 2 keer per week andere werkzaamheden doen voor 1.5 uur. werkgever stuurde mij naar de bedrijfspsycholoog. Deze gaf mij niet echt concrete handvaten en er zat weinig structuur in de sessies. Maar na elke sessie moest ze wel een kleine terugkoppeling naar mijn werkgever sturen. Wat het voor mij heel moeilijk maakte, want als ik zij dat ik met een hartslag van 130 op mijn werk zat om administratie te doen. Dan vond zij dat ik meer uren moest werken zodat ik gedwongen met deze gevoelens moest dealen. En het voelde dat alles wat ik zei beoordeeld werd en ze me zo snel mogelijk weer aan het werk wilde hebben. Ze ging zelfs tegen de arboarts in en raadde aan om te starten met uren opbouwen. De arbo heb ik in 6 maanden maar 2 keer telefonisch gesproken. En mijn manager denkt na haar eigen burnout dat ze precies weet wat ik nodig heb, en elke week extra uren werken wel haalbaar is. En wil mij zo snel mogelijk weer gedeeltelijk beter melden zodat ik dus ook niet meer eerder weg kan van mijn werk. uiteindelijk heb ik veel stress voor elke werkdag, en begin ik al versleten aan mijn dag. . Is het normaal om zo veel ups en downs te hebben tijdens reintegreren, dagen dat ik mij prima voel en dagen dat ik depressief ben, hoofdpijn heb en mij compleet versleten voel.
Hoi Liz,
helaas is het normaal om je zo slecht te voelen als je zulke slechte herstelomstandigheden hebt (dat kan ook niet goed gaan). Heel naar en pijnlijk dat je het zo niet getroffen lijkt te hebben. Met name van een bedrijfspsycholoog (wat een professional zou moeten zijn) is dat wel heel schrijnend te noemen….Ik raad je aan je opnieuw ziek te melden en betere begeleiding te zoeken. Ik vrees dat het anders niet snel goed gaat komen. sterkte iig!
Bedankt voor de reactie! Je hebt gelijk, de hulp die ik krijg is niet passend en uiteindelijk ben ik de dupe. Hoe vind ej de juiste hulp. Ik heb add, sociale fobie en aanleg voor depressie. Autisme in de familie dus kan ook meespelen. Ik heb een zeer sociaal beroep en twee kleine kids onder de 4. Dus veel factoren die meespelen. Hoe vind je dan de juiste begeleiding. Burnout coach of psycholoog?
Hoi Robbert,
Wat een ontzettend fijn uitgelegde en herkenbare blogs. Ik zit sinds juli 2021 thuis en ben nu eindelijk meer in de herstel fase. Het uwv heeft het nu over weer reïntegreren. Bij mijn eerdere werk ben ik uit dienst (contract niet verlengd) en ik doe nu 1 x per week vrijwilligerswerk van een half uur. Als dat lukt. Je schrijft dat reïntegratie belangrijk is voor het herstel. Ik vraag me stiekem af waarom. Mijn eerste reïntegratie verliep te snel, volledig op wilskracht en eindigde in nog heftiger klachten. Daar ben ik nu weer bang voor. Ik probeer weer meer te bewegen nu (was volledig stilgevallen) en merk dat ik bv weer een uurtje (soms 2) in de tuin bezig kan. Afgewisseld met slechte dagen waarin ik vooral op d’r bank lig en dutje doe.
Door verplichtingen als afspraken en opbouwen van bewegen ben ik vaak te moe voor het vrijwilligerswerk. Moet ik dit nu toch weer (meer) gaan doen denk je ? Of is het beter als de dagelijkse dingen zoals langer bezig zijn met huishouden, wandelen en sociale afspraken me niet meer zo vermoeien ? Ik hoor heel graag jouw mening hierover. Alvast bedankt.
Groetjes Rosanne
Hoi Rosanne,
Excuses voor de late reactie. Maar mocht je vraag nog spelen dan is dit mijn advies:
Een opbouw is nodig om je belastbaarheid, prikkelbestendigheid en cognitieve vermogens op te bouwen. Het hangt een beetje van je huidige belastbaarheid af, maar als die echt minimaal is dan zou ik inderdaad niet met (vrijwilligers)werk beginnen. Je wil dan eerst in je prive omgeving wat meer kunnen. Tegelijkertijd is het vaak juist ook fijn als je buiten de deur kunt opbouwen. Wat iig neit werkt is als alle bezighouden in de context moeten komen van het ‘willen kunnen opschroeven’ (uiteraard moet je sowieso altijd wel blijven opletten of iets niet teveel is, maar daardoor is het misschien fijner als je daarbij niet het gevoel hebt dat het ook omhoog zou moeten gaan).
De andere kant is dat het bij jou helaas mis is gegaan en je nu logischerwijs banger bent geworden. Dit maakt helaas dat opbouwen niet meer neutraal is waardoor dat lastiger gaat zijn. Ik zou je aanraden hier op behandelvlak iets mee te doen, waarbij te denken valt aan EMDR.
hopelijk kan je hier iets mee.
vriendelijke groet,
Robbert Houtman
Hoi Robbert,
Heel wat keren heb ik je blogs gelezen en ik heb er zoveel aan, er staat zoveel meer duidelijke info dan op andere sites. Het stelt me gerust en dat vind ik fijn, want ik twijfel nog weleens of het wel echt een burnout is, terwijl echt zo ongeveer alles is uitgesloten 😉
Ik voel me vaak een stuk rustiger, behalve als ik weer een hormoon schommeling heb dan spelen de onrust en nerveuze gevoelens weer op. Daarnaast heb ik echt nog wel een aantal klachten, op slechtere dagen zijn ze in grote getalen aanwezig en op goede dagen wat minder. Nu is mijn vraag, want ik kan dat nou nergens echt goed terug vinden. Is het normaal om op betere dagen toch nog klachten te ervaren? De moeheid gaat beter, maar ik heb dan nog wel vaak klachten als hoofdpijn, hartoverslagen, licht nerveus zijn etc… Dat is er dan niet allemaal tegelijk, dat wisselt zeg maar.
Ik ben ook erg gefocust op mijn lijf en ik heb ook het idee dat ik daarom snel een angst/stress reactie heb, als ik ook maar iets voel. Het zwakt wel wat af gelukkig…
Alvast bedankt voor je tijd en antwoord
Hoi Eefje,
Dank voor je bericht en vraag. Meestal is het zo dat aan het eind van de eerste fase (van het tot rust komen) op goede momenten je wel even klachtenvrij kan zijn (al ben je dan nog niet belastbaar, dus puur in rust, zeg maar).
Het is ook vaak wel de moeite dit af te wachten eer je met re-integratie gaat starten. Het is niet gek dat je erg op jezelf en je lijf gefocussed bent. je hebt immers ook weinig anders om handen. Anderzijds valt dit vaak ook als angst te zien. En dan geldt inderdaad dat deze angst je lichamelijke reacties eerder zal doen versterken. Fijn dat dit geleidelijk aan beter gaat. eventueel kan daar therapie anders ook bij helpen. Succes met je herstel!
Ontzettend bedankt voor je reactie.
Ik denk inderdaad dat er bij mij wel een deel angst mee speelt en die cirkel vind ik lastig te doorbreken. Mijn dieptepunt in januari wil ik echt niet meer meemaken en als ik dan iets voel wat ik destijds ook voelde, dan triggert dat. Ik zal het zeker gaan aankaarten bij mijn therapeute.
Daarnaast vind ik het nog steeds erg lastig om te ondervinden wat ik nu wel kan en wat niet. Hoeveel rust ik moet nemen etc… Wat is goed en wat niet… Het is echt een zoektocht. Want ik ging alweer steeds meer doen, naast de zorg voor drie kids. Al probeerde ik wel leuke, ontspannende dingen te doen. Maar ook dat geeft toch altijd een bepaalde spanning, want ga ik niet over een grens? Inmiddels voel ik me alweer een paar weken met ups en downs wat minder, maar de reden weet ik niet… Misschien toch erin geslopen naarmate ik steeds meer ging doen. Echt een zoektocht vind ik het, en ik ben nog aardig verdwaald soms 😉
Heel erg bedankt voor deze blogs. Ze hebben me veel inzicht, troost en hoop geboden.
Alleen zit ik in een wat lastige situatie: mijn werkgever vindt nog altijd dat een burn-out iets is dat mensen overkomt die niet met stress om kunnen. Mijn leidinggevende heeft niet een keer contact gezocht. Wanneer ik dat, na 1 jaar in burn-out, uiteindelijk zelf deed, bleek hij vooral rancuneus.
Ik wil weg uit die – voor mij – toxische omgeving, maar waar kan ik naartoe op 1 jaar van mijn pensioen?
Hoe bouw ik mijn energieniveau en mijn belastbaarheid weer op, wanneer dat niet in een werkomgeving kan?
Beste Robbert,
Wat zijn dat deze blogs er zijn, ook goed dat je durft in te gaan tegen de gevestigde ideeën dat we zo snel mogelijk weer klaar moeten zijn om te werken. Dat is fijn en bevestigd mijn eigen gevoel hierin.
Ik ben er net pas achter gekomen dat ik hoogst waarschijnlijk een burnout heb. Ik merk dat daar eigenlijk juist nu, behalve ook heel vervelend, een gevoel van acceptatie en “eindelijk rust” van komt, omdat het niet meer voelt dat ik zsm beter moet worden en allemaal plannen moet kunnen uitvoeren. Ik was zelf in de veronderstelling dat ik (weer) overspannen was en had al allerlei plannen klaar staan als ik weer beter ben. Maar ik word maar niet veel beter..
Na een aantal stressvolle periodes, van overspannenheid en geen balans, financiële stress, leven met adhd/hsp, verdeeld over de afgelopen jaren en met de kers op de taart mijn afstuderen afgelopen zomer aan de kunstacademie, heb ik mezelf vaak (soms bewust) verder gepusht dan ik eigenlijk nog aan kon, omdat ik zo hard gewerkt had om dit af te kunnen maken en verder wilde met mn leven. Ik ben aan het eind van mijn afstuderen ook nog verhuisd naar een rustig dorp, na 13 jaar in de stad te hebben gewoond, wat ook de nodige aanpassing met zich mee brengt. En toen begonnen ook de paniekaanvallen en helemaal uitgeput zijn. Ik ben zzp’er en kan helaas niet helemaal stoppen met werken, want ik heb geen recht op een uitkering doordat ik samenwoon met mijn vriendin. Ik heb een maand niet gewerkt (wel aan het huis gewerkt na de verhuizing) en nu de afgelopen maand weer een aantal dagen per week zzp klussen gewerkt, maar dat ging eigenlijk al snel niet meer goed.
Nu ben ik net met het grootste deel van mijn klussen gestopt en heb ik een maandelijkse klus gehouden voor een klein inkomen. Ik merk dat mn energie al wel wat beter is dan twee maanden geleden, maar eigenlijk na een aantal uur iets doen (al is het het huishouden) helemaal kapot ben.
Ik vraag me nu dus vooral af in welke fase ik zou zitten nu? Door zo lang aan te hebben gekloot met mn energie heb ik afgelopen jaar al vaker veel ups en downs gehad qua (werk) energie en steeds uiteindelijk weer terug gegaan naar 100% om vervolgens daarna weer een tijd alleen maar moe te zijn.
Ik vind het idee van reïntegratie met hele kleine stappen qua uren ook ingewikkeld, omdat ik als fotograaf werkzaam ben en ik altijd in klussen van een paar uur (+-5/7) per dag werk.
Hoor graag wat jou ideeën hierover zijn!
hoi Latoya,
sorry voor de late reactie. ik krijg tegenwoordig veel spamreacties op mijn blogs, waardoor de echte reacties soms bedolven raken.
Ik zou denken dat je in de eerste fase zit van het tot rust proberen te komen (maar dat je een minimum overeind moet houden).
Soms maakt het zakken van de spanning dat je alleen nog maar moeier wordt en minder belastbaar. Dat is dan eigenlijk een stap vooruit (ergens).
Je meet je herstel nu af aan of je alweer meer energie hebt. dat is dus ergens een beetje ingewikkeld…
Ik zou iig wachten met opbouwen totdat je het gevoel hebt in rust meer (echt) tot rust te kunnen komen (mag nog steeds wel wisselvallig zijn). dan komt inderdaad de 2e fase van weer opbouwen. Als dat niet met fotograferen lukt raad ik je aan het met andere (evt vrijwillige) klussen vorm te geven. Totdat je op een punt van belastbaarheid zit dat je wel een fotografie klus aan kan. Hopelijk heb je hier iets aan. Succes met je herstel!
Hallo Robbert, veel dank voor jouw blogs. Heel herkenbaar allemaal, ook de reacties van alle mensen. Ik ben 10 maanden geleden uitgevallen. Ook te lang, te hard, teveel gewerkt, maar wel altijd met veel plezier. Daarnaast hielp 2 jaar thuiswerken door corona ook niet om fit te blijven; eerdere reistijd verving ik door werktijd. In eerste instantie dacht ik alleen aan fysieke klachten, maar ik merkte later dat ik ook mentaal overbelast was. Lichaam en geest kun je toch echt niet los zien van elkaar. In september en oktober heb ik geprobeerd te reïntegreren met max 8 uur per week, op mijn oude werkplek. Eerst door collega’s te ontmoeten, teamoverleggen online bij te wonen en daarna door een klein projectje te doen zonder tijdsdruk. BTW Het eerste half jaar ben ik ook in alle appgroepen van mijn werk gebleven waardoor ik ‘aan’ bleef staan; daar ben ik toen ook uitgegaan. Echter, dezelfde spanning met flinke misselijkheidsklachten kwamen terug. Mijn overwinning was dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en weer ben gestopt met werken. Op dit moment denk ik dat ik fysiek weer wat beter ben en denk ik weer aan reïntegreren, maar ik voel daarbij direct spanning die ik niet kan plaatsen. Heb 26 jaar volle bak gewerkt en nu durf ik eigenlijk niet meer, zo’n onherkenbaar gevoel. Heb besloten om te gaan reïntegreren bij een andere organisatie, mogelijk een goed doel om ritme op te doen en vertrouwen terug te krijgen zodat ik geen misselijkheidsklachten terug krijg want die leggen mijn systeem lam. Moet ik gewoon even door de zure appel heen om weer te wennen aan het arbeidsproces na 10 maanden thuis? Ik begin met 2x 1 uur. Kom je dit soort situaties vaker tegen? Alle tips zijn welkom uiteraard. Veel dank alvast.
hoi Remco,
dank voor je bericht. Fijn dat je je nu meer geland voelt. Aan de ene kant is het niet raar dat er weer (wat?) spanning opbouwt. Vertrouwen komt uiteraard ook pas achteraf. Aan de andere kant kan het soms als traumadynamiek gezien worden dat je er te allergisch/angstig voor bent geworden.
Ervaar je er ook concrete angsten bij? Soms pas ik dan EMDR toe (op de ervaren dieptepunten die de angst voor terug naar af voelbaar houden of op de concrete doemscenario’s) om de gevoelsmatige drempel weer wat tot bedaren te kunnen brengen.
Dit kom ik dus zeer regelmatig tegen inderdaad.
Succes en mocht je begeleiding willen dan hoor ik het uiteraard graag.
Vr. groet,
Robbert