Rouw is waarschijnlijk de normaalste ‘klacht’ die iemand kan hebben. Het is de keerzijde van de medaille van liefhebben. Echter voelen mensen met rouw zich vaak per definitie alleen en ook is het omgaan met de vaak zeer sterk wisselende en heftige gevoelens van verdriet en wanhoop een enorme belasting. Daarnaast kan het blijven deelnemen aan het leven ook een enorme opgave worden. De bekende Nederlandse filosoof Awee Prins beklaagde zich er recentelijk over dat zoveel filosofen zich bezig hebben gehouden met het eigen sterven, maar veel te weinig met rouw (hoe om te gaan met het verlies van een geliefde). Belangrijk te realiseren is dat rouw niet iets lineairs is, in de zin dat mensen even een periode rouwen en dat het dan klaar moet zijn. Rouw is eerder cyclisch, wat betekent dat je sowieso het hele eerste jaar rouw zult ervaren (alles voor een eerste keer zonder je geliefde meemaken) en dat in elke nieuwe levensfase of bij elke belangrijke gebeurtenis een nieuwe periode van verdriet en gemis getriggerd kan raken.
Alhoewel er grote verschillen zijn tussen mensen in hoe ze rouwen, is er sprake van verstoorde rouw als het mensen niet lukt hun eigen leven weer na verloop van tijd op te pakken of als iemand merkt zich vooral met één aspect van het overlijden bezig te houden. Dan kan er in zekere zin sprake zijn van een depressief toestandsbeeld en/of een traumadynamiek (PTSS).
Alhoewel gesprekken bij een ‘normale’ rouwreactie prettig kunnen zijn en de rouwverwerkingsadviezen vaak als heel nuttig worden ervaren, valt een rouwreactie onder onverzekerde zorg. Dit betekent dat je gesprekken zelf zal moeten bekostigen (doorgaans zijn er echter vaak niet heel veel gesprekken nodig of wenselijk). Op het moment dat er sprake is van een verstoord rouwproces kan het doel van de behandeling zijn om te kijken hoe de rouwreactie weer vlot te trekken. Ook hier kan EMDR een zeer nuttige toevoeging zijn.
